Test Dell XPS M1330 (LED)

Przecinak z LED. Zasadniczym atutem Della XPS M1330 miała być matryca podświetlana diodami elektroluminescencyjnymi. Po przetestowaniu modelu wyposażonego w zwykłą świetlówkę przyszła pora na recenzję tego bardziej rasowego. Na dodatek od jego premiery minęło już kilka miesięcy, więc producent miał czas na wyeliminowanie przypadłości wieku dziecięcego. Do tego egzemplarz, który do nas trafił, otrzymał najpojemniejszy, dziewięcioogniwowy akumulator.

Nie bójmy się powiedzieć, że M1330 jest prawdziwym cackiem od strony konstrukcyjnej a szczególnie estetycznej. Wystrój komputera jest minimalistyczny, ale takie są obecnie tendencje no i taka akurat stylistyka podoba się również nam.

Oczekiwaliśmy na obiecany nam egzemplarz z czerwoną klapą, ale nie obraziliśmy się, kiedy znów dostaliśmy czarny. Ta wersja jest zdecydowanie najbardziej godna polecenia i chyba najmniej kontrowersyjna.

Wzornictwo M1330 jest fantastyczne. Zamknięty notek przypomina w zarysie wyścigową łódź motorową lub koncepcyjne auto z deski kreślarskiej. Obudowa jest nader szczupła i zwęża się ku przodowi w kształt klina (ma od 2,4 do 3,5 cm wysokości - a to dzięki cieńszej pokrywie ekranu). Jej tył wieńczy akumulator, który tym razem nie był zaokrąglony. Jest on bowiem większy o dodatkową połowę walca, na której opiera się komputer (jest ona zabezpieczona prze ścieraniem trzema podkładkami). Stwierdziliśmy, że ustawiony na nim komputer jest nieco niestabilny.

Możemy z całym przekonaniem stwierdzić, że laptop ten skonstruowany został pod matrycę podświetlaną diodami LED. Cały wyświetlacz jest bowiem wyraźnie lżejszy. Dzięki temu nie tylko łatwiej obracać w rękach i przenosić komputer, ale też ta wersja jest wolna od poważnej wady - klapa nie trzaska przy jej opuszczaniu.

Czy jakość wykonania jest bez zarzutu? Prawie. Znaleźliśmy pewien feler, to jest klikający z lewej strony (gdzie pełni już tylko funkcję ozdobną) panel dotykowy powyżej klawiatury.

Ze względu na to, że tył jest wyłączony (ze względu na konstrukcję zawiasu i obecność tam akumulatora w tym miejscu) a burty są bardzo niskie, sporym wzywaniem dla konstruktorów było rozlokowanie interfejsów. Dokonywali oni cudów i zmieścili większość na lewej ściance. Na prawym boku, obok szczelinowego napędu optycznego, udało się wcisnąć tylko port USB. Podkreślić należy jednak z szacunkiem, że w gronie interfejsów znalazł się port HDMI.

Drugi XPS (ten skrót rozwija się w Xtreme Performance System), którego testowaliśmy, był wyposażony w procesor T7500 2,2 GHz. Mogliśmy się zatem przekonać, czy istnieje większa różnica w osiągach między nim a T7300. W normalnym codziennym użytkowaniu się ona nie uwidocznia. Testy syntetyczne wykazują zaś różnicę dochodzącą do kilku procent. W naszym przypadku (PCMark05) było to dokładnie 2%.

Co prawda wolelibyśmy przy okazji drugiego testu obadać wersję z GMA X3100, jednak trafiła się nam powtórnie karta GeForce 8400M GS. Dzięki temu mogliśmy przynajmniej przekonać się, jaki ma wpływ procesor na wydajność tego układu. Okazało się, że jest on żaden. Wydajność w grach w ogóle się nie zmieniła, natomiast wyniki w 3DMarkach były o parę procent lepsze.

Całości naszego systemu dopełniały 1 GB pamięci RAM (podzielony niestety na dwie kości, ale nie ma problemu z dostaniem się do ich gniazd) oraz wydajny, dość szybki (ustępujący jednak od Seagate'owi czasem dostępu) dysk Hitachi o pojemności 120 GB.

Hałas

XPS M1330 w wersji z niezintegrowaną kartą graficzną jest dość hałaśliwy. Nie dotyczy to pracy bez obciążeń, która odbywa się w atmosferze względnej ciszy. Najgłośniejszym (36 dB) elementem jest wtedy dysk, którego mielenie przypomina chrzęst wysypywanego z wiaderka keramzytu.

Kiedy obciąży się układ graficzny, wentylator zrywa się do pracy od razu i dość raptownie przechodzi kolejne stopnie aż po trzeci, to znaczy ten maksymalny. Wiatrak pracuje stale (natężenie hałasu może więc wynieść maksymalnie 44,5 dB), jednak w razie zmniejszenia obciążenia reaguje natychmiast ograniczeniem swoich obrotów.

Podczas testowania drugiego egzemplarza M1330 ponownie natknęliśmy się na drobne piszczenie podczas pracy na baterii (żeby je usłyszeć, potrzebna jest cisza i zbliżenie ucha do klawiatury) oraz na zasilaczu (nie zawsze). Gorszy od niego jest znacznie donośniejszy dźwięk wysokiej częstotliwości wydawany przez zasilacz podczas ładowania akumulatora wyłączonego komputera. Można więc z przekonaniem powiedzieć, że te przypadłości są przywarą całej serii efektownych laptopów Della.

Uruchamianiu systemu towarzyszy zgrzyt wydawany przez szczelinowy napęd optyczny. Ten sam dźwięk kojarzący się niemile ze sprzętem dentystycznym towarzyszy również wsuwaniu i wyrzucaniu płyty z tegoż napędu. W trakcie projekcji filmu odtwarzacz jest jednak zadowalająco cichy. 

Ciepło

Spodziewaliśmy się, że podniesiona na 9-komorowym akumulatorze obudowa będzie się nagrzewać mniej niż ta twardo spoczywająca na podłożu. Okazało się, że mieliśmy słuszność. Zmierzone przez nas temperatury powierzchni były nawet do kilku stopni niższe. Pomimo tego odchylenia ogólna tendencje nagrzewania przedstawiają się jednak podobnie.

Wierzch platformy roboczej jest cieplejszy niż spód. Najwyższą temperaturę (37,2°C) zmierzyliśmy na powierzchni touchpada. Cały spód pozostaje nieco chłodniejszy (maksimum to 36,6°C), stąd praca z laptopem umieszczonym na kolanach odbywa się bez przeszkód.

Trzeba jednak pamiętać, że w wypadku działania na zasilaniu sieciowym wypadałoby zawczasu wymontować akumulator. Wtedy zaś nagrzewanie będzie zbliżone do rezultatów osiągniętych w poprzednim teście. 

W poprzedniej recenzji zjechaliśmy (choć widzieliśmy go tylko na zdjęciach) większy akumulator straszliwie, jako że wydawało nam się, że to trochę poroniony pomysł. Nie tylko wystaje on do tyłu, ale jeszcze podnosi obudowę (o centymetr).

W rzeczywistości okazało się, że Dell wykoncypował to całkiem zgrabnie. Potęga akumulatora w ogóle nie rzuca się w oczy. A przypomnijmy, że jego pojemność wynosi 85 mAh. Gdyby jeszcze na miejsce karty GF 8400M GS wskoczyła zintegrowana GMA X3100 udałoby się nam odnotować nie lada czasy pracy. Ale i tak okazały się one niebagatelne. Otóż na tak wyposażonym sprzęcie można pracować od prawie dwóch do nawet sześciu godzin (obraz na maksymalnie ściemnionej matrycy jest nieczytelny).