MBA stoi pod znakiem nieziemskiej wręcz obudowy, która jest niewiarygodnie płaska. Poza tym jego sylwetka może przywodzić na myśl latający spodek. Niespotykany efekt jest jeszcze potęgowany przez wypłaszczenie skrajów obudowy. Surowy wizerunek podbija natychmiast serce podziwiającego, szczególnie jeśli gustuje on w minimalizmie. Notebook wydaje się być wykonany z jednego kawałka aluminium i wyznacza nowy jakościowo standard jeżeli chodzi o doznania estetyczne. Zgodnym chórem orzekliśmy, że jest zjawiskowy, a zaręczamy, że na żywo prezentuje się jeszcze lepiej niż na zdjęciach.

Wykonanie MacBooka Air jest znakomite, zresztą Apple zdążyło nas do tego przyzwyczaić. Aluminium z poszycia robi w dotyku bardzo korzystne wrażenie, przy czym nie dostrzegliśmy żadnych niedoskonałości w montażu. Odporność platformy roboczej na nacisk jest znakomita, również dzięki hojnemu zastosowaniu alumunium. Pokrywa ekranu z kolei ugina się łatwo przy naduszaniu (ze względu na niewielką grubość), co jest szczególnie odczuwalne, jeśli mieliśmy kiedyś do czynienia z MacBookiem Pro. Pomimo to sztywność tego elementu jest całkiem całkiem i wydaje się, że matryca jest dobrze chroniona. Nawet aluminiowa klapka, za która kryją się trzy interfejsy, sprawia wrażenie porządnej i trwałej.

Wyglądające jak się patrzy zawiasy chodzą lekko i precyzyjnie, a przy tym wydają się wytrzymałe. Niestety, jak to we wszystkich aktualnie oferowanych MacBookach, możliwość odchylania ekranu jest ograniczona. Jest spora niedogodność podczas pracy z laptopem na kolanach. Klapa jest utrzymywana w stanie zamkniętym z pomocą przyciągania magnesu, ale nie przesadnie silnie, stąd zalecamy uważać na sprzęt podczas transportu. Dzięki subtelnej kauczukowej obwódce uszczelniającej klapa zamyka się dokładnie i równo.

No, tak - złącza. W tej materii spadło na eterycznego MacBooka Air najwięcej gromów. Zaprojektowanie niezwykle płaskiej obudowy pociągnęło za sobą konieczność pójścia na pewne kompromisy w tej materii. Dobrze zresztą, że MBA ma w ogóle jakiekolwiek złącza. Apple opracowało specjalny zasobnik, który opuszcza się niby człon latającego spodka. Komputer posiada więc tylko najniezbędniejsze porty: Mini-DVI (przejściówki pozwalają na wpięcie doń wtyczek VGA i DVI), jeden port USB 2.0 oraz analogowe wyjście audio (na słuchawki). Z tych ważniejszych brakuje portu Ethernet. Wejście na mikrofon nie jest potrzebne, gdyż MBA posiada dwa mikrofony wewnętrzne wbudowane po bokach kamerki iSight. W porównaniu z tą z MacBooka Pro kamerka ta daje obraz takiej sobie jakości (głównie ze względu na znacznie mniejszą rozdzielczość). Wideokonferencje wypadają jednak całkiem zgrabnie.

Poprawiona magnetyczna wtyczka zasilania MagSafe trzyma się w gnieździe zasilania nieco lepiej niż te z MacBooka czy MBP, gdzie bardzo łatwo było ją niechcący wyszarpnąć.

MacBook Air jest dobrze wyekwipowany w środki łączności bezprzewodowej. Posiada mianowicie kartę WLAN 802.11 Draft-n, moduł Bluetooth 2.1 EDR+ oraz jednokierunkowy port podczerwieni pod pilota zdalnego sterowania (który trzeba sobie jednakowoż dokupić).

Unikalna konstrukcja nie pozwoliła zmieścić w obudowie MBA napędu optycznego. Tym samym użytkownikowi przychodzi wyręczać się dostępnym jako opcja zewnętrznym napędem SuperDrive podpinanym pod gniazdo USB. Sprawdziliśmy oczywiście, jak też się on sprawuje. Napęd odtwarzał płyty bez zarzutu i robił to w sposób stosunkowo cichy. Niefartowne jest to, że zabiera on użytkownikowi jedyny dostępny port USB (okazało się, że nie zadziałał podpięty do rozgałęziacza USB). To niewątpliwie zła wiadomość dla fanów filmów i osób używających płyt DVD do archwizacji swoch zbiorów. W sumie jednak, jak się tak dobrze zastanowić, można dojść do przekonania, że napęd optyczny nie jest używany i tym samym potrzebny na okrągło, a podczas powszedniej pracy sięga się po niego sporadycznie i wykorzystuje przez chwilę. Tym samym łatwiej będzie się pogodzić z tą niedogodnością. Poza tym Apple oferuje funkcję o nazwie Remote Disk, która polega na udostępnieniu napędu DVD innego komputera (maka lub peceta z Windows lub Mac OS X) poprzez WLAN lub dostępny w opcji adapter LAN pod USB.

To nie wszystkie ograniczenia konstrukcyjne tego specyficznego notebooka. Trzeba jeszcze wspomnieć o kiepsko rysującej się perspektywie ewentualnej rozbudowy komputera. Moduł 2 GB pamięci operacyjnej jest przylutowany na stałe do płyty głównej i nie da się go wymienić. Zafiksowany jest również akumulator, jednak ten możemy samodzielnie odkręcić i zdemontować w razie awarii.

Często powtarzanym zarzutem względem MBA, który co bystrzejsi stawiali już po obczajeniu pierwszych zdjęć tego notka, jest narzekanie na niewydarzony kolor klawiatury - czerń gryzie się z jasnym tłem. Zostawiając tę kontrowersję do rozstrzygnięcia Czytelnikowi, stwierdzamy, że klawiatura ma korzystne właściwości użytkowe i dobrze się na niej pisze.

Klawiatura jest pełnowymiarowa, a zasadnicze płytki mierzą 1,5x1,5 cm. Swoją formą przypomina ona tę w MacBooku. Naszym zdaniem pisze się na niej wręcz lepiej niż na tej z większego MBP. Tylko strzałki są trochę smętne i przykrótkie (0,7 cm na długość).

Funkcja klawiszy zmienia się nie za naciśnięciem tradycyjnego jabłuszka, a opisanego słownie klawisza "command" (MBA nie ma żadnych guzików specjalnego przeznaczenia poza klawiaturą, więc wszystkie dostępne usługi są wykonywane z tego poziomu).

Kiedy przeprowadzaliśmy sprawdziany w systemie Windows, uderzyło nas mocne rozwichrowanie wyników w 3DMarku06 (notowaliśmy kolejno 539, 513, 465, 540, 471, 510 oczek). Podobnie zachował się PCMark, który przyniósł w przeprowadzonych jeden po drugi testach dość wyrażnie różniące się wyniki (2752 i 2658 pkt.). Takie zjawisko każe nam sądzić, że w trakcie testu taktowanie procesora jest automatycznie obniżane przez dławik termiczny (Thermal Throttling). CPU-Z nie pokazywał wszakże żadnych zmian w taktowaniu, natomiast Intel Thermal Analysis Tool pokazywał spadki do 800 MHz. Teorię tę zdaje się potwierdzać temperatura CPU, która potrafiła dochodzić do 80°C. Pod MacOs X nie notowaliśmy aż tak znaczących odchyleń w testach (Cinebench R10 Multiple CPU: 2412, 2644, 2781, 2768, 2756 oczek).

Najwęższym gardłem systemu jest jednak malutki (średnica talerzy 1,8", wysokość obudowy 5 mm) dysk PATA Samsunga o pojemności 80 GB, który cechuje się 8-MB buforem i prędkością obrotową 4200 obr/min. Celem jak największej miniaturyzacji Apple wykorzystuje doń znany chociażby z iPoda interfejs ZIF. Jeżeli nie chcemy się z nim męczyć, można sobie sprawić MBA z wydajniejszym dyskiem SSD (64 GB), który kosztuje jednak krocie. W połowie kwietnia pojawi się zaś dysk SSD Mitrona o pojemności 128 GB.

Generalnie o wydajności artystycznego MBA można rzec, iż jest zupełnie wystarczająca do aplikacji biurowych, tych pozwalających nawiązać kontakt z Siecią i tym podobnych. Proponowany przez producenta mocniejszy procesor SP7700 (1,8 GHz) nie wnosi zapewne konkretniejszego przyrostu wydajności, stąd nie ma potrzeby się na niego porywać, chyba że w wyjątkowych sytuacji.

Ciepło

Po dłuższej sesji z pełnym obciążeniem aluminiowa obudowa MBA rozgrzewa się miejscami do 42,5°C (taką temperaturę odnotowaliśmy w lewym tylnym narożniku pulpitu). Bardziej odczuwalne będzie jednak ciepło na spodzie, gdzie temperatury kształtują się w granicach 30-42°C. Uwierać użytkownika może również miejsce oparcia lewej dłoni na wierzchu platformy roboczej, gdzie temperatura osiąga wartość ponad 36°C. Ze względu na to jednak, że komputer będzie zapędzany do tak wysilonej pracy jedynie z rzadka, omówione wyżej odczyty mają drugorzędne znaczenie poznawcze.

Jeżeli podzespoły komputera nie są nadmiernie eksploatowane (a zazwyczaj użytkownik będzie się obchodził bez wykorzystywania pełnych mocy przerobowych MBA) cienias Apple zachowa z reguły chłód i da się z nim pracować w warunkach pełnego komfortu.

Wbudowany na stałe akumulator litowo-polimerowy ma pojemność 37 Wh. Jest on nader płaski i zajmuje prawie 2/3 spodu notebooka. Osiągane z jego pomocą przebiegi będą się mieścić w granicach 1,5-5,5 h (w zależności od trybu pracy). Najbardziej wymierny test polegający na korzystaniu z internetu przy maksymalnej jasności obrazu zakończył się wyczerpaniem akumulatora po dwóch i pół godzinie.

Jak już pisaliśmy, demontaż przyśrubowanego na stałe akumulatora nie jest wielkim wyzwaniem i zajmuje biegłej w tej sztuce osobie kilka minut. Większą niedogodnością wydaje się długi czas ładowania akumulatora, kiedy komputer znajduje się w stanie wstrzymania. Wtedy to proces pełnego zrewitalizowania ogniw zabiera prawie pięć godzin.