Największe zmiany względem poprzedniej generacji MacBooka Air 13 zaszły wewnątrz jego obudowy. W nowych modelach Apple stosuje teraz procesory Intel Core drugiej generacji. Konkretnie jest to jednostka Core i5-2557M taktowana z częstotliwością 1,7 GHz (w taką wyposażony został testowany egzemplarz) lub mocniejsza Core i7-2677M z taktowaniem bazowym na poziomie 1,8 GHz. 

Są to procesory charakteryzujące się małym poborem mocy oraz niskim wskaźnikiem TDP (moc cieplna), wynoszącym tylko 17 W. Dla porównania - najsłabszy standardowy procesor dwurdzeniowy Intela najnowszej generacji, Core i3-2310M, ma TDP na poziomie 35 W, a jego taktowanie to 2,1 GHz.

Tymczasem procesor i5-2557M potrafi, dzięki wbudowanej funkcji Turbo Boost, uzyskiwać taktowanie do 2,7 GHz w przypadku wykorzystania jednego rdzenia. Maksymalne przyspieszenie dla obu rdzeni wynosi natomiast 2,4 GHz. Procesory ULP (ultra low power) są więc w stanie osiągać wydajność lepszą od niektórych standardowych procesorów, oferując jednocześnie niższy pobór mocy i mniejsze wydzielanie ciepła. 

Architektura Sandy Bridge, do której należą wymienione jednostki CPU, obejmuje układ graficzny HD Graphics 3000, który został zintegrowany w samym procesorze. Jednostki typu ULP są jednak pod tym względem nieco ograniczone, ponieważ w porównaniu ze standardowymi częstotliwość taktowania rdzenia graficznego wynosi tylko 350 a nie 650 MHz, a w przypadku wykorzystania trybu Turbo rośnie nie do 1100-1300 a do 1200 MHz. 

Wydajność CPU 

Większość testów mających za zadanie oszacować wydajność procesora Core i5-2557M przeprowadzono w systemie Windows. Dzięki oprogramowaniu Boot Camp oraz odpowiednim sterownikom Apple, uruchamianie Windows na komputerach Mac nie stanowi już najmniejszego problemu. 

W aplikacji SuperPi (32M) omawiany model MBA z procesorem i5-2557M potrzebował 763 sekund na obliczenie liczby pi do 32 mln miejsc po przecinku.  Podobny wynik osiągnęło wiele notebooków wyposażonych w procesor Core i5-2410M. Starszy MBA z procesorem C2D SL9400 uporał się z tym samym zadaniem w 1480 sekund (jego wykonywanie trwało więc prawie dwa razy dłużej).  

Wynik uzyskany w teście wielowątkowego w aplikacji wPrime (2.x) wyniósł 764,6 sekundy. Jest on porównywalny z osiągnięciami laptopów wyposażonych w procesor Core i3-2310M. Core i5-2410M wypada w tym samym teście o niecałe 18% lepiej (628,2 s). Procesor C2D SL9400 z poprzedniej generacji MacBooka Air 13 potrzebował z kolei 1379 sekund, co jest wynikiem prawie dwukrotnie gorszym od osiągnięcia obecnie stosowanego i5-2557M. 

Podczas renderowania z wykorzystaniem jednego tylko rdzenia w aplikacji Cinebench R10 (1 CPU, wersja 64-bitowa) procesor i5-2557M uzyskał 4201 pkt., co stawia go tuż za procesorem i5-2410M (4450-4560 pkt.). Dla porównania - intelowski SL9600 z ThinkPada X200t ukończył ten sam test z wynikiem 2726 pkt., a więc gorszym o 35%. 

Z wynikiem 8266 pkt. uzyskanym podczas renderowania wielowątkowego (Cinebench R10) procesor i5-2557M wypadł podobnie do starszego Core i5-460M klasy Arrandale. Procesor z omawianego laptopa wyprzedza również trochę model i3-2310M (7200-7600 pkt.), ale w porównaniu do Core i5-2410M (9300-9800 pkt.) brakuje mu już sporo. 

Omawiany MBA 13 uzyskał 2,3 pkt. w Cinebenchu R11.5 (CPU). Jest to wynik odpowiadający osiągom procesorów i5-520M oraz i5-460M klasy Arrandale. Jednostka i5-2410M zdobywa w tym teście 2,5-2,6 pkt., a model i3-2310M - około 2,0 pkt. Wyposażony w procesor C2D SL9400 MBA 13 z 2010 roku uzyskał natomiast 1,1 pkt. Można zatem powiedzieć, że nowy procesor oferuje dwukrotnie lepsze osiągi od poprzednika. 

Wydajność 3D 

Istotną kwestią jest wydajność intelowskiego układu HD 3000 względem szybszych GPU występujących w normalnych procesorach Sandy Bridge, a także w stosunku do układu GeForce 320M, który instalowano w poprzednim modelu MacBooka Air. 

W teście 3DMark06 najnowszy model MBA 13 zdobył 3808 pkt. w standardowej rozdzielczości 1280x1024 pikseli. Zintegrowany układ HD 3000 przy swojej normalnej prędkości uzyskuje zaś wyniki w granicach 3000-5000 pkt., w zależności od modelu laptopa. Ponieważ funkcja Turbo Boost dotyczy również GPU, rezultat jest uzależniony m.in. od możliwości układu chłodzenia każdego testowanego komputera. Ważnym czynnikiem w 3DMarku06 jest także wydajność CPU. Laptopy wyposażone w jednostkę i3-2310M uzyskują wyniki z przedziału 3000-3500 pkt., który w przypadku procesorów i5-2410M zwiększa się do 3500-4000 pkt. Procesor i5-2557M (ULP) ze swoim spowolnionym GPU wypada więc nie najgorzej. 

Obawy odnośnie pogorszenia wydajności względem układu GeForce 320M okazały się uzasadnione. MacBook Air 13 z 2010 uzyskał w 3DMarku06 4222 pkt. Starszy model okazał się więc o 11% szybszy, choć zastosowany w nim procesor SL9400 jest o połowę mniej wydajny od i5 z nowego modelu. Wyposażony w procesor SU9400 i układ graficzny GeForce 320M MBA 11 z 2010 uzyskał z kolei 3824 pkt., a więc wynik prawie identyczny, jak MBA 13 z 2011 roku. 

W teście 3DMark Vantage bardziej liczy się wydajność samego układu graficznego. Omawiany MBA 13 ledwo co zdołał tu wyprzedzić model 11-calowy z 2010 roku (1712:1694 pkt.). Starszy MBA 13 okazał się najlepszy z tej trójki, uzyskując 1836 pkt. Różnica wyniosła jednak tylko 7% na jego korzyść. Sporo innych laptopów wyposażonych w procesory i5-2410M, i5-2520M a nawet i7-2620M uzyskuje wyniki podobne do MBA 13 z niniejszej recenzji. W praktyce naprawdę ciężko będzie więc dostrzec jakąkolwiek różnicę pomiędzy procesorem typu ULP a tymi standardowymi.  

Throttling 

Dzięki wbudowanej funkcji Turbo Boost procesor Sandy Bridge jest w stanie uzyskiwać chwilowe wzrosty mocy obliczeniowej, wykorzystując potencjał układu chłodzenia. Zasadniczą kwestią jest poprawne funkcjonowanie tegoż w przypadku tak cienkiego laptopa, w którym jednym z głównych priorytetów jest w dodatku niski poziom emitowanego hałasu. Kwestia występowania throttlingu pojawiła się już w pierwszych MacBookach wyposażonych w jednostki klasy Sandy Bridge. 

Aby sprawdzić to na przykładzie najnowszej generacji modelu MBA 13, kolejne obserwacje przeprowadzono zarówno pod Windows, jak i Mac OS X. Większość użytkowników poprzestanie co prawda na tym drugim, ale to właśnie system firmy Microsoft umożliwia wykorzystanie całej masy oprogramowania w postaci aplikacji monitorujących temperaturę, częstotliwość CPU a także pracę wentylatora, co nie było niestety możliwe w Mac OS X. 

Według specyfikacji bazowe taktowanie procesora i5-2557M to 1,7 GHz, które w dostępnym zakresie Turbo może wzrosnąć do 2,7 GHz. Wskazania aplikacji HWiNFO64 oraz Turbo Boost Monitor podczas normalnej pracy w środowisku Windows utrzymywały się przez większość czasu w okolicach 2,4 GHz z chwilowymi skokami do wspomnianego poziomu 2,7 GHz. Innymi słowy, procesor pracował dokładnie tak, jak sugerowałaby jego specyfikacja techniczna. Ze względu na brak odpowiednich narzędzi systemowych (MSR nie działał), podobnych pomiarów nie można było przeprowadzić w systemie Mac OS X. 

Podczas testu renderowania jednowątkowego aplikacji Cinebench R10 (1 CPU, wersja 64-bitowa), w którym komputer uzyskał 4338 pkt., częstotliwość taktowania procesora wynosiła 2,4-2,7 GHz. 

Interesująco przedstawia się kwestia odczytów dla testu renderowania wielowątkowego, w którym podczas pierwszej próby komputer zdobył 7844 pkt. Przez większość czasu procesor pracował z prędkością 2,4 GHz, ale pod koniec testu odczyty wykazały obniżenie tej częstotliwości do poziomu 1,7 GHz, a następnie do 800 MHz (throttling). Temperatura rdzenia według wskazań HWMonitor wynosiła wtedy około 99°C, a więc zbliżyła się dopuszczalnego dla tego CPU limitu (Tjunction, 100°C). Wentylator przyspieszył stosunkowo późno, bo przy około 95°C, pracując do tego momentu z minimalną prędkością 2000 obr/min. Kolejne próby dla tego samego testu pozwoliły uzyskać następujące rezultaty: 8076, 8624 oraz 8617 pkt. Wentylator przez cały czas zwiększał swoje obroty, aby w trakcie dwóch ostatnich prób pracować ze stałą prędkością maksymalną wynoszącą 6500 obr/min. W efekcie podczas tych dwóch prób nie zaobserwowano już zjawiska throttlingu, a częstotliwość taktowania CPU utrzymywała się na stałym poziomie 2,4 GHz, przy czym temperatura procesora według HWiNFO oscylowała w granicach 94-97°C. 

Procesor zachowywał się podobnie podczas testów OpenGL aplikacji Cinebench R10. Pierwsza próba zakończyła się wynikiem 4770 pkt. W następnych było to kolejno 5023, 5056 i 5001 pkt.  

Aby odpowiedzieć na pytanie, czy jest to problem występujący jedynie podczas pracy w systemie Windows, te same testy przeprowadzono również w systemie Apple; temperatura CPU oraz prędkość wentylatora były w tym czasie monitorowanie przy użyciu programu iStat Menus. Temperatura procesora w momencie rozpoczęcia pierwszego testu renderowania jednowątkowego wynosiła 50/52°C. Wentylator ruszył do pracy po osiągnięciu przez CPU 96°C. Końcowy wynik wyniósł 3621 pkt. Zaraz po tym wystartował drugi test, podczas którego rozpędzony już wentylator pozwolił utrzymać temperaturę poniżej 93°C, a uzyskana tym razem liczba punktów wyniosła 3645. Przed przystąpieniem do trzeciej próby prędkość wentylatora ustawiono na maksimum (wykorzystując smcFanControl). Test ten dał wynik w wysokości 3634 pkt. 

W podobnych warunkach (Mac OS X) przeprowadzono następnie testy renderowania wielowątkowego. Rozpoczynając test przy chłodnym procesorze, wynik uzyskany podczas pierwszej próby wyniósł 7679 pkt. (temperatura wzrosła w tym czasie do 98°C). Próba numer dwa zakończyła się wynikiem o wartości 7477 pkt. Według odczytów iStat Menus, temperatura utrzymywała się mniej więcej na tym samym poziomie, 98°C, przy czym wentylator cały czas zwiększał swoje obroty. Kolejne trzy próby zakończyły się zaś następująco: 7666, 7703 i 7715 pkt. Po ręcznym ustawieniu prędkości wentylatora na maksimum i ponownym odpaleniu tego samego testu uzyskano kolejno 7741, 7747 i 7709 pkt. Wyniki te są o około 3,5% lepsze, niż podczas próby numer dwa. Temperatura CPU nie przekraczała w tym czasie 86-88°C. 

W teście Cinebench R11.5, który również wykorzystuje wszystkie wątki CPU, podczas pierwszej próby uruchomionej w środowisku Windows MBA 13 uzyskał 2,1 pkt. W trakcie trwania testu można było też zaobserwować chwilowy throttling do poziomu 800 MHz przy temperaturze 99°C. Podczas kolejnej próby sytuacja wyglądała już nieco lepiej, a uzyskany wynik wyniósł 2,2 pkt. Liczba punktów osiągnięta w tym samym teście, ale z maksymalną prędkością wentylatora wyniosła 2,25 pkt., a temperatura CPU nie przekraczała 85°C. 

Podczas pierwszej próby przeprowadzonej w systemie Mac OS X, temperatura szybko osiągnęła 99°C. Wtedy też załączył się wentylator, a uzyskany wynik końcowy wyniósł 2,13 pkt. Kolejna próba z wentylatorem ustawionym na maksymalną prędkość obrotową przyniosła wynik o wartości 2,26 pkt. Temperatura CPU utrzymywała się wtedy poniżej 91°C.  

Testy OpenGL przebiegły według podobnego schematu zarówno w Windows, jak i w Mac OS X.