Recenzja laptopa Acer TravelMate P4: Niedopowiedzenia są dla szefów

Moduł komunikacyjny to karta M.2-2230 na płycie głównej. Intel Wi-Fi 6 AX211 obejmuje również obsługę Bluetooth 5.3. Według producenta, układ ten powinien być szczególnie wydajny w gęstych sieciach WLAN z dziesiątkami routerów i setkami podłączonych urządzeń, na przykład oferując mniejsze opóźnienia. Bluetooth 5.3 obsługuje sygnały audio o niskim zużyciu energii. TravelMate przeszedł nasz test (z wyłączonymi odgłosami otoczenia Wi-Fi) śpiewająco, grając w najwyższej lidze. Zgodnie z wymaganiami dla laptopa biznesowego, TravelMate zawiera również przewodowe połączenie Ethernet. Gigabitowa karta sieciowa Realtek ma typowy rozkładany port.

Czytnik linii papilarnych jest zintegrowany z przyciskiem zasilania, a w jego pobliżu znajduje się blokada Kensington Lock.

TravelMate wypada bardzo dobrze pod względem konserwacji i modernizacji. W przypadku zabrudzenia żeberek chłodzących rurki cieplnej, istnieje otwór do wdmuchiwania powietrza pod ciśnieniem. Dolną pokrywę można szybko i łatwo zdjąć za pomocą małego śrubokręta Torx. Po odkręceniu śrubek, pokrywę można podnieść bez użycia innych narzędzi. Uzyskujemy wtedy dostęp do dwóch gniazd pamięci RAM, z których jedno jest zajęte przez 8 GB. Bateria jest przykręcona, a dysk SSD znajduje się w gnieździe jako moduł M.2-2280. Nie ma drugiego gniazda na dysk SSD M.2.

Acer zastosował gumową klawiaturę typu chiclet, którą można podświetlić w dwóch krokach. Zapewnia ona dobrą odległość między klawiszami. Ich wyraźny punkt nacisku w połączeniu z ciasnym skokiem klawiszy zapewnia przyjemne wrażenia z pisania, a klawiatura w żadnym miejscu się nie ugina. Pisanie nie jest całkowicie bezgłośne, ale jest już blisko. Klawisze mają dyskretnie matową powierzchnię, która umożliwia przesuwanie palców. Klawisze F i J są jak zwykle przeznaczone dla osób piszących na klawiaturze dotykowej. Klawisze nie zawierają przypisania drugiego poziomu dla bloku numerycznego, którego już nie ma. Mimo że klawisze góra/dół są mniejsze, nadal można z nich łatwo korzystać. Pozytywnym punktem jest przypisanie Fn do klawiszy strzałek z Home, End, PgUp i PgDn.

Chociaż niektórym może nie podobać się umieszczenie przycisku włączania/wyłączania w prawym górnym rogu klawiatury, producent dołożył starań, aby zapobiec przypadkowemu uruchomieniu: Przycisk ma specjalną ramkę i prawie nie ma skoku, więc trzeba mocno nacisnąć, aby go uruchomić.

ClickPad mierzy 14,5 cm (~5,7 cala) po przekątnej i jest umieszczony dokładnie pośrodku. Nigdy nie czuliśmy, że musimy go dezaktywować podczas pisania, chociaż nadal można to zrobić za pomocą klawisza Fn. Skok jest krótki i tak naprawdę możemy nacisnąć tylko dolną połowę obszaru, ponieważ powyżej wymagałoby to zbyt dużej siły. Odgłos kliknięcia jest dyskretny, ponieważ jest cichy i tępy. Ze względu na krótki skok, punkt nacisku nie jest wystarczająco wyraźny. Obsługiwane są wszystkie gesty multitouch. Powierzchnia podkładki jest gładsza niż otaczające ją podpórki pod nadgarstki, dzięki czemu palce znajdują drogę wyłącznie za pomocą dotyku.

Dodatkowa kalibracja nie jest opłacalna, ponieważ DeltaE skali szarości zmniejsza się tylko z 2,3 do 0,8. Chociaż jest to wciąż poprawa, przez większość czasu nasze oczy nie są w stanie dostrzec żadnej różnicy w stosunku do oryginału przy odchyleniach poniżej 3,0. DeltaE ColorChecker została nieznacznie zmniejszona z 5,5 do 5,0, co jest dalekie od magicznych 3,0. Panel ten nie nadaje się do profesjonalnego przetwarzania obrazu, co pokazuje narzędzie do kalibracji kolorów Calman.

W codziennej pracy największą słabością jest niska jasność maksymalna wynosząca 253 cd/m² (środek). Jest ona wystarczająca w pomieszczeniach, ale latem na balkonie czy w parku będzie utrudniać pracę. Zmniejszenie maksymalnej jasności do 213 cd/m² (środek) podczas pracy na baterii również nie pomaga. Zauważamy pewne zmętnienia w lewym i prawym dolnym rogu, ale tylko przy czarnym obrazie.

Patrząc na wyświetlacz z boku, staje się on znacznie ciemniejszy - ale nie ma to nic wspólnego ze środkiem ochrony prywatności uniemożliwiającym innym patrzenie na ekran. Pismo jest jednak nadal czytelne.

Test stałego obciążenia R15 ocenia zachowanie SoC pod ciągłym maksymalnym obciążeniem. Czy jest on w stanie stale utrzymywać wysokie punkty w benchmarku? Odpowiedź brzmi nie, ponieważ Intel Core i5-1335U zaczyna na poziomie poniżej średniej i na nim pozostaje. Podczas gdy szczytowa wydajność tego SoC może osiągnąć 1547 punktów, TravelMate osiąga tylko 1238 punktów. Procesor i5-1345U i5-1345U zaczyna się wyżej na poziomie 1 541 punktów, ale potem spada do średnio 1 310 punktów. Podsumowując, laptop Acer nie wykorzystuje pełnego potencjału układu, a wydajność rdzeni P pozostaje niewykorzystana.

Dlaczego? 4.6 GHz, czyli maksymalne taktowanie dwóch rdzeni P, nie jest osiągane nawet na początku benchmarku, a przeglądarka dziennika pokazuje 4,3 GHz tylko w pierwszych dwóch przebiegach. Średnia rdzeni P w pętli wynosi 3,58 GHz. Rdzenie E działają z częstotliwością 3,3 GHz również tylko na początku, zanim ich średnia spadnie do 2,45 GHz.

Acer dostosował się do limitów temperatury, aby uzyskać niższe temperatury powierzchni, a gdy tylko 90 ° C (194 ° F) zostanie ledwo dotknięte, prędkość jest znacznie ograniczona. W poborze mocy SoC wyraźnie widzimy 55 watów (krótkoterminowo) i 28 watów (długoterminowo) jako znaczniki.

Nie czyni to jednak Acer TravelMate P4 złym laptopem biurowym. Z drugiej strony, ci, którzy potrzebują najlepszej możliwej szczytowej i stałej wydajności dla swoich aplikacji, będą lepiej obsługiwani z Dell Latitude 7440 lub Lenovo ThinkPad E14 G5.