Asus od pewnego czasu przyzwyczajał nas do zunifikowanego wyglądu swoich laptopów. Tym razem projektanci postanowili skończyć z rutyną i pokusili się o nowy projekt.

Patrząc z przodu, obudowa wydaje się rachityczna. Od frontu mierzy 3,1 centymetra wysokości, co przy zamkniętej klapie nasuwa skojarzenia z mniejszymi laptopami. Przesuwając się ku tyłowi, obserwujemy, że konstrukcja nabiera masy i wielkości, by przy tylnej krawędzi osiągnąć ponad centymetr więcej. W tym miejscu laptop ma już potężną sylwetkę, bardziej odpowiednią dla notebooków z ekranem 17-calowym.  

Po podniesieniu klapy czeka nas niemałe zaskoczenie. Asus odszedł od typowego mocowania ekranu i wykorzystał zawiasy „o obniżonym profilu” znane z wielu modeli Lenovo.

Obudowa matrycy jest pomalowana błyszczącym lakierem. Z zewnętrznej strony wykończono ją stylowym wzorkiem. Po wewnętrznej zaś jest jednolicie czarna i uzupełniona o błyszczące czarne odboje, identyczne jak w większym K70IO.  
 
Mimo stosunkowo silnych zawiasów ugięcia ekranu są raczej marginalne, obojętnie od strony nacisku. W przypadku Lenovo, gdzie użyto „niskoprofilowych” zawiasów, część użytkowników skarżyła się na dyskomfort związany z obniżeniem ekranu. W Asusie N61VG, dzięki klasycznej dla tej marki dużej klapie i umieszczeniu matrycy 4 cm powyżej dolnej krawędzi, o żadnym dyskomforcie nie może być mowy. Nie podoba mi się natomiast szybkość, z jaką klapa łapie odciski palców oraz jej folie zabezpieczające, które ze względu na fabryczne ponacinanie będzie trzeba usunąć niemal natychmiast po rozpakowaniu laptopa.

Jak wspomniano, platforma robocza od rachitycznej z przodu przechodzi w masywną i potężną z tyłu. Taki układ nie wpływa najlepiej na solidność podstawy, która mimo dość dobrego spasowania elementów potrafi zaskrzypieć niezależnie od tego, za który róg ją chwycimy. Górna powierzchnia platformy nie ugina się w żadnym miejscu; dolna jest podatna na ugięcia w pierwszych 7 centymetrach od przedniej krawędzi. Trzeba jednak zaznaczyć, że jak na tak szczupłą w tym miejscu obudowę, jest to, pomimo ugięć, dość wytrzymała konstrukcja.  

Górna powierzchnia platformy roboczej jest wykonana z matowego plastiku, w dotyku przypominającego odrobinę gumę. Użyty tu materiał doskonale sprawdza się jako podkładka pod ręce. Przyjemne w dotyku, zupełnie odporne na odciski palców i zachowujące wymaganą sztywność tworzywo mogłoby niemal świecić przykładem dla innych producentów. Niestety, jego mankamentem jest podatność na zatłuszczenie. Po dłuższym użytkowaniu możemy spodziewać się mało estetycznych plam wyróżniających się dość mocno na matowej powierzchni.

Większość diod sygnalizacyjnych umieszczono standardowo na przedniej krawędzi przed gładzikiem. Święcą one na biało. Wyjątek stanowi kontrolka akumulatora, która zmienia kolory zgodnie z jego stanem (czerwony podczas ładowania i zielony, gdy bateria jest pełna). Ciekawostką jest jeszcze jedna dioda umieszczona z lewej strony klawiatury przy przycisku Caps Lock, świecąca (jak wcześniej opisane) również na biało i sygnalizująca stan Caps Locka.

Elementem wieńczącym górną powierzchnię platformy roboczej od strony matrycy jest wykonana w srebrnej tonacji perforowana listwa. Spełnia ona rolę maskownicy głośników. W jej lewej części został umieszczony blok przycisków szybkiego uruchamiania, w prawej zaś znajduje się podświetlany na biało srebrny przycisk zasilania. Ciekawostką, o której warto w tym miejscu wspomnieć, są diody świecące subtelnym białym światłem po obu stronach listwy. Przy pracy w absolutnej ciemności pomagają w odnalezieniu przycisków na klawiaturze, a także przycisków szybkiego uruchamiania. Pomimo niewielkiego oddalenia od ekranu ich blask nie wpływa negatywnie na wyświetlany obraz.

Rozmieszczenie portów niestety nie przypadło mi do gustu. Wskutek zastosowania udziwnionych rozwiązań technicznych (przednia ścianka obudowy jest spłaszczona a tylna zakryta przez obudowę matrycy) porty zostały rozłożone na boczne ścianki laptopa.  
 
Przy przedniej krawędzi prawego boku umieszczono złącza audio, za nimi jedno gniazdo USB i eSATA. Takie rozmieszczenie uniemożliwia użytkownikom praworęcznym korzystanie z wyżej wspomnianych złączy i myszki jednocześnie - to bardzo niefortunne rozwiązanie. Dla użytkowników leworęcznych także nie mam dobrych wiadomości: przy przedniej lewej krawędzi umieszczono wyłącznik karty sieci bezprzewodowej (jest to jedyne urządzenie, z którego będą mogli skorzystać swobodnie leworęczni użytkownicy myszy; USB, HDMI i gniazdo karty LAN znajdują się za bardzo z przodu i uniemożliwiają posługiwanie się z tej strony myszą).

Będąc przy opisie portów, muszę wspomnieć o braku modemu i obsłudze kart rozszerzeń jedynie w wersji 34 mm.

Niepraktyczne rozmieszczenie złączy staje się ostatnio bardzo modne wśród notebooków multimedialnych. Jednakże w konkurencyjnym Lenovo Y550 przynajmniej wyjścia audio znalazły się na przedniej ścianie (tak, tak - uważam, że taki układ jest lepszy). Szkoda, że projektanci Asusa nie przejęli tego rozwiązania.  

Testowany Asus N61VG może poszczycić się najnowszą matrycą firmy Samsung. Ten 16-calowy ekran podświetlany diodami LED cechuje się równomiernym podświetleniem, wysoką klarownością obrazu, niezłym wysyceniem barw a także dobrymi kątami w poziomie. Gorzej prezentują się kąty widzenia w pionie. Nawet delikatne przestawienie matrycy w tej osi powoduje spłowienie i oziębienie barw. Co ciekawe, obraz dalej zachowuje klarowność. Nie ma efektu mgły czy ziarnistości, jaką można spotkać w konkurencyjnych ekranach LG czy AUO.

Macierzystą dla tej matrycy jest modna ostatnio rozdzielczość 1366x768 pikseli. Proporcje 16:9 znajdą zastosowanie przy oglądaniu najnowszych produkcji filmowych, ale przy codziennej pracy czy przeglądaniu Internetu użytkownik może zacząć tęsknić za większą rozdzielczością w pionie.  

Matryca jest typowym przedstawicielem rodziny ekranów błyszczących. W jej lustrzanej powierzchni można się bez problemu przejrzeć. Podczas pracy na dworze przy silnie operującym słońcu możliwe są nieprzyjemne i utrudniające pracę refleksy. Jest to jednak przypadłość większości współczesnych matryc. 

Testowany notebook został wyposażony w procesor Intel Core 2 Duo T6600 taktowany zegarem 2,2 GHz, oparty na magistrali 800 MHz i posiadający 2 MB pamięci podręcznej L2C. Jest to popularny ostatnio model łączący w sobie dobry stosunek wydajności do ceny i świetnie sprawdzający się we wszystkich typowych zastosowaniach.

CPU jest wspierane przez 4 GB pamięci operacyjnej. Pamięć należy do rodziny DDR2 i jest taktowana zegarem 800 MHz. W testowanym egzemplarzu znalazły się pamięci znanego i cenionego producenta RAM-ów, firmy Hynix. Są to dwa moduły po 2 GB.  

GPU zastosowane w N61VG to Nvidia GeForce GT 220M. Karta ta jest typowym przedstawicielem układów graficznych przewidzianych dla klienta średniowymagającego. Korzysta ona z 1 GB pamięci własnej, przy czym zgodnie z niechlubną tradycją Asusa jest ona oparta na modułach DDR2. W związku z tym nie rozwija w pełni swoich możliwości. Jest jednak godną następczynią wysłużonego już GeForce'a 9650M GT znanego z modeli X57VN czy N50VN (korzysta z tego samego rdzenia G96M, jest również wykonana w procesie 55 nm, posiada 32 jednostki cieniujące, no i wreszcie zbliżone wartości taktowania).  

Karta grafiki GF GT 220M dysponuje technologią CUDA. Niestety, wydajnością ustępuje GF GT 130M, którego znajdziemy w konkurencyjnym Lenovo Y550. Najbliższą GF GT 220M pod względem wydajności kartę posiada Asus K70IO - jest to GF GT 120M.

Chipset PM45 Express został uzupełniony BIOS-em umożliwiającym obsługę do 8 GB pamięci RAM. W przyszłości pozwoli to użytkownikowi na wykorzystanie zalet systemów 64-bitowych.

Dysk twardy firmy Seagate o oznaczeniu ST9320325AS należy do serii Momentus 5400.6. Cechuje się niezłą wydajnością. Test HD Tune zaliczył z wynikiem średnim 53,3 MB/s. Mój własny sprawdzian kopiowania pliku 700 MB z partycji na partycję ukończył w 11 s, co plasuje go na pozycji jednego z wydajniejszych dysków kręcących się z prędkością 5400 obr/min. Ustępuje konkurencyjnym urządzeniom Western Digital serii Blue, które potrafią być o 2 s szybsze. Dużym minusem dysku jest natomiast długi czas dostępu.  

Ciepło

W typowych zastosowaniach (takich jak pisanie tekstu czy przeglądanie Internetu) temperatura procesora waha się w okolicach 40°C. Niewiele wyższe temperatury możemy odnotować na karcie graficznej, która w stanie braku większego obciążenia nie przekracza 45°C, a niekiedy potrafi być chłodniejsza niż procesor.

Szczytowe temperatury, jakie udało się zaobserwować w sytuacji obciążenia, również napawają optymizmem. Wynoszą do 58° C na procesorze i 62° C na karcie graficznej.  

Dotykając obudowy, nie odczuwa się w zasadzie podwyższonych temperatur. Spodnia powierzchnia platformy roboczej jest chłodna i możemy spokojnie pracować z laptopem na kolanach. Górna powierzchnia także wypada bardzo dobrze. W żadnym miejscu temperatura nie osiąga poziomu, w którym mogłaby stać się dla użytkownika zbyt wysoką. Muszę tu jednak zaznaczyć, że w miejscu podparcia dłoni tworzywo dość dobrze kumuluje ciepło przenikające tam z ludzkiego ciała, co bardzo przypadło mi - zwolennikowi podgrzewanych pulpitów - do gustu. Nie powstaje dyskomfort, jaki można odczuć, zasiadając przy MSI GT725 z metalowym pulpitem.

Najwyższą odnotowaną temperaturą górnej powierzchni platformy roboczej było 33,1° C w przednim kwadrancie lewej strony. W tym miejscu, zdaje się, jest umieszczona karta graficzna. W wysokiej temperaturze otoczenia [testy były przeprowadzane w dość niskiej temperaturze 17° C, proszę wziąć na to poprawkę - przyp. red.] przy dużym obciążeniu wydzielane przez nią ciepło może stać się nieprzyjemne (ze względu na porę roku, w którym laptop był testowany, jest to raczej obawa recenzenta niż potwierdzony fakt, ale uważam, że to zagadnienie wystarczająco ważne, by zamieścić w tym miejscu stosowną notkę).