Bohater niniejszego testu - T420i - to kolejny dowód na to, że twórcy ThinkPadów myślą, iż już dawno znaleźli idealną formułę na skonstruowanie notebooka biznesowego. Tradycyjnie czarna, kanciasta bryła wygląda jak laptopy z czasów, gdy na obudowach można było jeszcze zobaczyć logo IBM.

Nie oznacza to, że nie są wprowadzane subtelne poprawki. Akurat w T420i jest ich nawet sporo jak na konserwatywne tradycje marki ThinkPad. Tak się złożyło, że większość z nich dotyczy obudowy ekranu. Na klapę powróciło błyszczące, ale dyskretnie logo Lenovo. Zmienił się też materiał konstrukcyjny tej części notebooka. Teraz już prawie cała obudowa zewnętrzna jest wykonana z wysokiej jakości kompozytów z użyciem włókna węglowego. Materiał ten bez problemu można odróżnić od plastików stosowanych np. w serii ThinkPad L. Główna nowinka to zmiana formatu matrycy na 16:9, a co za tym idzie niewielkie zmiany w wymiarach obudowy. Uwagę zwraca na siebie szeroki pas tworzywa poniżej wyświetlacza.

Przygruba ramka ekranu ma jednak tę zaletę, że jest solidniejsza od tego samego elementu w T410 (który skrytykowałem w recenzji tego modelu). Mocniejsze okazały się też zawiasy. Dzięki temu trudno zaobserwować jakiekolwiek bujanie się klapy. Maksymalny kąt rozwarcia ekranu to ponad 180 stopni.

Wzmocniony magnezową ramą Roll Cage korpus jest bardzo solidny. Jego jedynym słabym punktem jest pewna sprężystość powierzchni, na której opiera się lewy nadgarstek. Przed dostaniem się ciał obcych do zamkniętego laptopa podczas transportu chronią: nawis Clamshell nad ekranem oraz oparty na dwóch haczykach mechanizm zatrzaskowy.

W T420 udało się względem poprzednika poprawić trochę ergonomię. Przesunięcie bliżej przodu prawej flanki napędu optycznego sprawia, że pod prawą ręką będzie się ewentualnie pałętał tylko kabel audio. Nie zmienił się za to rodzaj zastosowanych portów, co może rozczarować osoby oczekujące nowego USB 3.0.

Do portu dokowania na spodzie obudowy pasują replikatory od modeli poprzedniej generacji. 

Wyborna klawiatura to jeden ze znaków rozpoznawczych biznesowych Lenovo. W poprzedniej serii przeszła ona kilka zmian, ze zminimalizowaniem odstępów między klawiszami oraz powiększeniem klawiszy Esc i Del na czele. Nie dziwi więc, że T420i wyposażono w dokładnie taki sam manuał. 

Cechy charakterystyczne to zamienione miejscami Ctrl i Fn po lewej (można temu zaradzić w opcjach BIOS), dodatkowy rządek klawiszy funkcyjnych u góry i łatwa do aktywowania nawet w ciemnościach lampka ThinkLight.

Świetnie dobrany kształt i skok klawiszy oraz bardzo przyjemne ugięcie  to główne cechy decydujące o wygodzie pisania. Nie da się też nic zarzucić stabilności osadzenia klawiatury.

Pokryta grudkami tabliczka dotykowa może wymagać przyzwyczajenia, ale daje możliwość odpowiednio precyzyjnego kontrolowania kursora. Dołączone przyciski są przykładnie miękkie i ciche. Za mankament można uznać cokolwiek dziwne działanie strefy przewijania w pionie. Gdy przesuwamy palec od samej góry, zaczyna on przewijać stronę dopiero w połowie długości. Nie zauważyłem podobnej przypadłości przy ruchu od dołu.

Zdążyłem już wspomnieć o nowym formacie matrycy. Na testy trafił model z podwyższoną rozdzielczością HD+ (1600x900). Liczba linii w pionie nie doznała więc uszczerbku w stosunku do rozdzielczości 1440x900 w proporcjach 16:10. 

Przy ustawionej maksymalnej sile podświetlenia matowy panel odznacza się średnią jasnością 233,7 cd/m². Świetnie nadaje się więc do wykorzystania na dworze. Nie będzie problemu z czytelnością obrazu czy męczącymi refleksami.

Procesor Core i3 to cecha odróżniająca T420i od „normalnego" T420. Oznacza to, że otrzymujemy świetnej jakości komputer w przystępnej cenie, poświęcając w zamian trochę wydajności i rezygnując z przydatnych w bardziej zaawansowanych zastosowaniach funkcji.

Intel Core i3-2310M to podstawowy procesor Sandy Bridge. Cechują go zegar 2,1 GHz, 3 MB pamięci podręcznej L3 i brak takich funkcji jak Turbo Boost, AES czy zawansowana wirtualizacja VT-d. Ma za to nową architekturę i zestaw 64-bitowych instrukcji AVX. Pozwala mu to wydajnościowo równać się z najmocniejszymi Core i3 poprzedniej generacji czy podstawowym Core i5 starego typu (i5-430M).

Moc obliczeniowa wyrażona wynikami testów referencyjnych jest w pełni wystarczająca, by sprostać wymaganiom bezproblemowego używania komputera we współczesnym środowisku.

Zintegrowana grafika Intel HD Graphics 3000 potwierdza swoją całkiem niezłą wydajność wynikami benchmarków. Warto przy tym pamiętać, że jej osiągi różnią się zależnie od procesora. Dla omawianego Core i3 ustawiono zakres jej taktowania między 650 a 1100 MHz. Z kolei w najmocniejszych jednostkach może się kręcić nawet do 1,3 GHz. Natomiast w procesorach niskonapięciowych zakres częstotliwości jest ograniczony między 350 a 950 MHz. ThinkPad T420i jest sprzętem stricte biznesowym, zatem po osiągi w grach odsyłam do recenzji innych notebooków o tej samej konfiguracji lub do fiszki GMA HD 3000 na naszej stronie.

Standardowy dysk twardy Seagate Momentus ma 500 GB pojemności, a jego talerze wirują w tempie 7200 obr/min. Ta sprawdzona konstrukcja zapewnia solidne transfery.

Dzięki uprzejmości dostawcy sprzętu dane mi było sprawdzić, jak zachowuje się komputer po podmianie twardziela na hybrydowego Momentusa XT. Pomysł na ten dysk opiera się na dołożeniu do tradycyjnego HDD 4 GB szybkiej pamięci flash typu SLC. Nie jest to powalająca pojemność, dlatego wykorzystywana jest do przyspieszenia ładowania najczęściej używanych plików. O tym, co do niej trafi, decyduje nie użytkownik, a technologia Adaptive Memory. 

Wiele testów próbowało już opisać, jak to się sprawdza w użytkowaniu. Benchmarki pokazują szybkość niezbyt odbiegającą od typowej dla wydajnego dysku tradycyjnego. Jednak HD Tune odnotował przy drugim przebiegu zdecydowanie krótsze czasy dostępu. Widać więc, że nowinka technologiczna działa. Bardziej przekonujące będzie na pewno skrócenie czasu otwierania systemu z prawie 50 sekund do poniżej 30. W subiektywnym odczuciu system po odrobinie nauki „myśli" sprawniej, programy otwierają się szybciej. Trzeba jednak zauważyć, że zachowanie technologii Adaptive Memory zależy od sposobu pracy z systemem, tzn. tego, w jakim stopniu nauczy się ona zachowań użytkownika. I pamiętajmy, że w wielu sytuacjach, hybryda HDD i SSD zachowa się jak tradycyjny dysk twardy. Chociażby czas kompresji do formatu .rar był identyczny dla obu wersji Momentusa. Ostatecznie rozwiązanie to przecież nie ma szans w konkurencji z nowoczesnym (ale i wyraźnie droższym) SSD. Różnica w cenie, którą trzeba dopłacić w stosunku do konwencjonalnych rozwiązań, jest na tyle atrakcyjna, by można było poważnie rozważyć uzyskanie oferowanego wzrostu sprawności działania.