Zaprojektowanie niewielkiej, lekkiej i bardzo cienkiej obudowy mieszczącej potężne podzespoły to nie lada sztuka. Nie dziwi zatem fakt, iż wypuszczając swoje najnowsze Aero 14 firma Gigabyte skorzystała z obudowy sprawdzonej już w poprzednich odsłonach tego modelu. Pod względem masy (1,89 kg) omawiany laptop jest bardzo podobny do swojego największego konkurenta, MSI GS43VR. Jest od niego jednak bardziej płaski (ma 20 mm wysokości wobec 23 mm MSI) i dysponuje lżejszym zasilaczem (610 g w porównaniu do 732 g tego z MSI).

Stylistyka Aero 14 jest dość ciekawa. Poza klasyczną czarną wersją ozdobioną na deklu matrycy pomarańczą wstawką (taką testowałem) produkowane są także obudowy z pomarańczową lub zieloną pokrywą ekranu.

Jakość wykonania obudowy Gigabyte Aero 14 nie budzi żadnych zastrzeżeń. Poszczególne elementy przylegają do siebie dość dobrze a miejsca styków są nie widoczne przy codziennym użytkowaniu laptopa. Na pochwałę zasługuje także dość solidna obudowa ekranu. Naciski na dekiel nie wywołają zakłóceń w wyświetlanym obrazie. Lepsza mogłaby być natomiast odporność obudowy na zatłuszczenie. Na czarnych powierzchniach odciski palców są widoczne. Na szczęście łatwo można je usunąć przy pomocy ściereczki bezpyłowej.

Zawiasy to kolejny element Gigabyte Aero 14 wart pochwały. Ich opór jest płynny i idealnie dobrany do masy jednostki zasadniczej. Dzięki temu otwarcie notebooka z użyciem jednej ręki nie stanowi problemu. Należy także podkreślić fakt, iż zawiasy omawianego laptopa umożliwiają odchylenie ekranu o kąt przekraczający 180 stopni (!).   

Korpus jest odpowiednio sztywny. Przy podnoszeniu czy też ściskaniu laptopa nie widać żadnych ugięć, ani nie występują niepożądane efekty dźwiękowe. Pulpit roboczy wykazuje ponadto pewną odporność na odciski palców. Niestety nie mogę tego samego napisać o podstawie laptopa, którą nieco częściej trzeba czyścić.

Spodnia płyta obudowy jest umocowana przy pomocy 13 śrubek typu Torx. Po jej zdjęciu mamy dostęp do: obu wentylatorów układu chłodzenia, dwóch gniazd RAM-u (w testowanym egzemplarzu zajęte było tylko jedno), gniazda M.2 (zajętego przez dysk), wbudowanego akumulatora, gniazda z kartą sieci bezprzewodowej oraz dwóch głośników. Procesor i karta graficzna są w tym modelu przylutowane do płyty głównej.

Wyposażenie w złącza zewnętrzne jest całkiem bogate. Po prawej stronie ulokowano USB 3.1 typu C, mini DisplayPort, dwa USB 3.0 i gniazdo zasilania. Warto tu także nadmienić iż wszystkie wymienione wyżej porty znajdują się w tylnej części prawej ścianki, dzięki czemu pozostawiono nieco miejsca na operowanie myszką komputerową. Lewy bok omawianego komputera przeznaczono na blokadę Kensingtona, HDMI, USB 3.0, gniazdo audio i czytnik kart pamięci. Na pochwałę zasługuje fakt, iż – tak jak na prawym boku – wszystkie porty są cofnięte ku tylnej ściance. Niektórzy użytkownicy spytają zapewne: a gdzie jest LAN i USB z możliwością zasilania? Gniazdo LAN jest dostarczane jako oddzielny adapter podłączany przez standardowe USB 3.0 a gniazdo USB służące do ładowania urządzeń zewnętrznych umieszczono na zasilaczu.

Klawiatura zamontowana w modelu Gigabyte Aero 14 jest w pewnej mierze podobna do klawiatur, które omawiałem w recenzjach Aorusów X5 i X7. Klawisze są opisane identyczną czcionką i cechują się zbliżoną kulturą pracy – mają cichy skok o przeciętnej głębokości i dobrą amortyzację. Korzystnie prezentuje się także układ klawiszy (ze względu na rozmiary laptopa nie ma tu bloku numerycznego, którego harmonię można by zachwiać) oraz podparcie klawiatury. Minusem pozostają blokady kombinacji trzech jednocześnie wciskanych klawiszy. Różnią się one jednak od tych, które wykryłem w przypadku wspomnianych powyżej Aorusów. Nie działają następujące kombinacje:

• A + W oraz `;
• A + S oraz Esc, F1, `, 1, 2, Tab, Caps Lock, Z, X;
• S + D oraz F1, F2, F3, F4, 2, 3, E, X, C;
• W + D oraz F2.

Pozytywnym aspektem omawianego urządzenia pozostaje natomiast dwustopniowe podświetlanie, którego intensywnością – podobnie jak w przypadku Aorusów – można sterować przy pomocy kombinacji klawiszy Fn + spacja. Tu jednak klawiatura (poza klawiszem makro) jest oświetlana jedynie na biało.

Gładzik funkcjonujący pod kontrolą sterowników Elan to rozwiązanie nowoczesnego typu, ze zintegrowanymi przyciskami. Duża płytka dotykowa (10,4 x 7,1 cm) jest gładka i przyjemna w dotyku. Różnica pomiędzy wysokością pulpitu a taflą płytki jest minimalna, ale granice pomiędzy nimi są dość łatwo wyczuwalne, co zapobiega wyjechaniu palcem poza wyznaczony obszar. Gładzik nie ma osobnych przycisków, ale dolna część płytki, która je zastępuje radzi, sobie w tej materii zadziwiająco dobrze. Nie mogę także narzekać na czułość czy rozdzielczość, które są dobrze dobrane do parametrów matrycy.