Asus Transformer T200TA to bezpośredni następca Asusa T100TA. Pomimo oznaczeń sugerujących tę samą linię produktu, T200TA jest urządzeniem widocznie większym. Przekątna ekranu, 11,6 cala, jest o półtora cala dłuższa, niż w poprzedniku. Zwiększone wymiary przekładają się także na masę, która wzrosła z 1,11 kg do 1,63 kg (tablet + stacja bazowa).

Obudowy tabletu i stacji bazowej są wykonane z budzącego zaufanie, solidnego plastiku. Pozytywnie prezentuje się również spasowanie. Miejsca połączeń poszczególnych elementów są bardzo ściśle dopasowane, a ostre krawędzie nie występują. Jedyną niedogodnością może być podatność tabletu na palcowanie, którego nie jest wstanie zamaskować nawet ryflowany wzorek pokrywający dekiel. Co ciekawe, stacja bazowa przynajmniej na pulpicie roboczym jest niemal zupełnie odporna na odciski palców.

Tablet od strony ekranu jest utrzymany w czarnej kolorystyce i został wzmocniony odporną na zarysowania szybą. Tył urządzenia jest zaś pokryty mozaiką ułożoną we wzór koła i ma ciemnogranatową barwę. Odporność tabletu na naciski nie budzi większych zastrzeżeń, choć muszę przyznać, że umyślny nacisk może wywołać na włączonym ekranie pewne zakłócenia.

Metalowy zawias działa ze stosownym oporem, dobrze utrzymując tablet w ustalonej pozycji. Pewne niezadowolenie może natomiast budzić mały zakres, w jakim można manipulować ekranem połączonego urządzenia – maksymalny kąt odchylenia względem podłoża nie przekracza 120 stopni. Warto za to zwrócić uwagę na ergonomię. Przy odchylonym ekranie tył stacji bazowej zostaje podniesiony, a zwiększony kąt nachylenia klawiatury ma w założeniu ułatwić wprowadzanie znaków.

Stacja bazowa jest wykonana równie solidnie, co tablet. Poza klawiaturą i gładzikiem, stacja wzbogaca wyposażenie urządzenia o dysk twardy oraz kilka złączy.

Względem poprzednika zestaw portów peryferyjnych został powiększony o dodatkowy pełnowymiarowy port USB 2.0 oraz gniazdo LAN.

Porty znajdujące się na wyposażeniu tabletu umieszczono głownie po lewej stronie i w kolejności od tylnej/dolnej krawędzi są to: gniazdo zasilania, gniazdo audio, mikro HDMI, mikro USB, mikro czytnik SD. W okolicach złączy, ale już bardziej na plecach matrycy, można znaleźć także 3 przyciski. Pierwszy to klasyczny guzik Windows, drugi odpowiada za regulację głośności, a trzeci jest przyciskiem startowym. Tu drobna uwaga – jeśli ten ostatni naciśniemy szybko i niezdecydowanie, wyświetli nam się jedynie stan akumulatora. Aby urządzenie zostało uruchomione, przycisk trzeba przytrzymać nieco dłużej.

Przetestowany Asus T200TA był wyposażony w procesor Intel Atom Z3775, 2 GB pamięci RAM przylutowane do płyty głównej oraz w dwa dyski (jeden w tablecie i jeden w stacji bazowej).

Intel Atom Z3775 to procesor należący do platformy Bay Trail. Posiada cztery fizyczne rdzenie i może pracować na tyluż samo wątkach. Jego standardowe taktowanie to 1,46 GHz. Może ono wzrosnąć do 2,39 GHz (Burst Frequency). Procesor dysponuje 2 MB pamięci podręcznej 2. poziomu oraz zintegrowanym układem graficznym. W stosunku do Atoma Z3740 omawianego w recenzji T100TA widoczny jest wzrost częstotliwości taktowania.

Na dostarczonym na testy Asusie T200TA był zainstalowany 32-bitowy system operacyjny, co uniemożliwiło przeprowadzenie testów w aplikacjach 64-bitowych. W Cinebench R10 (wersja 32-bitowa) wynik uzyskany w teście jednowątkowym to 1144 pkt., a w teście wielowątkowym – 4014 pkt. Punktacja ta wskazuje na pewną przewagę nad starszym T100TA z Atomem Z3740, który uzyskał 940 pkt. w obliczeniach jednowątkowych oraz 3334 pkt. w teście wielowątkowym. Gdyby jednak odważyć się na porównanie wydajności najnowszego Atoma do starszych CPU, to podobną wydajność oferował Intel Pentium Dual Core T4300 (2242/4057 pkt.), który swoją premierę miał blisko 5 lat temu, i który nie poddawał się throttlingowi pod obciążeniem.

Zintegrowany z procesorem układ graficzny Intel HD Graphics jest taktowany z częstotliwością od 311 MHz do 778 MHz. Nie ma on własnej pamięci, w związku z czym wykorzystuje i tak już bardzo ograniczone zasoby pamięci operacyjnej. Cztery jednostki cieniujące i wsparcie jedynie dla DX9 także przywodzą na myśl dawne czasy. Układ ten zapewnia wydajność wystarczającą jedynie do podstawowych zadań.