Plan działania Cerabyte zakłada 100 petabajtów w szklano-ceramicznych szafach archiwizacyjnych do 2030 r

Cerabyte planuje dostarczyć archiwalnych o pojemności przekraczającej 100 petabajtów, przepustowości 2 GB/s i dostępie do pierwszego bajtu poniżej 10 sekund do końca dekady. Podejście to wykorzystuje lasery femtosekundowe do wytrawiania nanodrutów w warstwie ceramicznej połączonej z cienkimi szklanymi tabletkami, które są umieszczane w kasetach w stylu bibliotek taśmowych zarządzanych przez ramiona robotów.

Pilotażowy system zaplanowany na lata 2025-26 ma na celu osiągnięcie 1 PB na szafę, 100 MB/s trwałej przepustowości i 90-sekundowego pobierania. Trzy cykle odświeżania później firma przewiduje skok gęstości o dwa rzędy wielkości i dziesięciokrotne zmniejszenie opóźnień. W porównaniu z taśmą magnetyczną, Cerabyte zapewnia dłuższą żywotność nośnika - ponad sto lat w porównaniu do około dekady - szybszy odczyt i koszt około 1 USD za terabajt, czyli o połowę mniej niż w przypadku taśmy.

Mapa drogowa przewiduje nawet przejście po 2030 roku z lasera na wiązki cząstek helu, które mogłyby zmniejszyć rozmiar bitów z 300 nm do 3 nm i zwiększyć pojemność na szafę do 100 eksabajtów, choć koncepcja ta pozostaje spekulacyjna. Wśród konkurentów znajdują się Project Silica Microsoftu, systemy holograficzne takie jak Holomem oraz archiwa oparte na DNA.

Momentum pozyskało strategiczne inwestycje od Pure Storage, Western Digital i In-Q-Tel, a także fundusze z europejskich grantów. Runda zalążkowa i dotacyjna wyniosła łącznie około 14 milionów dolarów, a obecnie trwa pozyskiwanie serii A w celu sfinansowania produkcji pilotażowej.

Cerabyte pozycjonuje również swoją technologię jako grę na rzecz zrównoważonego rozwoju. Badanie rynkowe cytowane przez firmę sugeruje, że zamiana taśmy na archiwa szklano-ceramiczne może zmniejszyć emisję dwutlenku węgla związaną z przechowywaniem danych z dwóch procent globalnej sumy do około 1,25%.

Cerabyte może zapewnić operatorom hiperskalowym alternatywę dla taśm o większej gęstości i niższych kosztach utrzymania, jeśli cele inżynieryjne się utrzymają. Jednak przejście od prototypów laboratoryjnych do niezawodnego, sprawnego sprzętu określi, czy obietnice te staną się standardową praktyką, czy też pozostaną intrygującym przypisem.