Pavilion dv9000 to właściwie napompowany dv6000, którego znamy dobrze (bądź co bądź mamy na koncie dwa jego testy) od jakiegoś czasu. Postawione obok siebie wyglądałyby jak ojciec i dorastający syn. Pavilion dv9000 jest więc jednym z najbardziej efektownie prezentujących laptopów 17-calowych. Taka smukłość jest jednak podejrzana, jeżeli we wnętrznościach komputera kryją się mocne, promieniujące ciepłem podzespoły.

Obudowy są w zasadzie identyczne zarówno w ogólnych zarysach (kształt) jak i w szczegółach. Mamy tu więc do czynienia ze znanymi już jak szeląg (zły, jeżeli ktoś nie może zdzierżyć nagminnego przelatywania szmatką upalcowanej obudowy) lakierem fortepianowym na klapie oraz trwałą ondulacją (fale) na tejże oraz na pulpicie.

Wypada jednak przyznać, że korpus laptopa nie tylko bajer mający okręcać sobie wokół palca panienki o miękkich sercach, ale stanowi naprawdę solidną skorupę dla tkwiącej w środku wrażliwej elektroniki.

Laptopy te są generalnie dobrze zrobione. W modelu z Core Duo (to samo transponujemy jednak na całą rodzinę) namierzyliśmy jednak pewne mankamenty. I tak różnica poziomów między pokrywą pulpitu a listwą powyżej klawiatury świadczy o niedokładnym spasowaniu elementów, natomiast buforowa gumka, która po którymś z kolei otwarciu wypadła ze swojego miejsca u podnóża ekranu, dodaje kolorytu temu sprzętowi (za takie drobne niedoskonałości kochamy swoje sprzęty - bez tego byłyby bezduszne).

Skoro już obracamy się w jej rejonie - pokrywa ekranu jest dość masywna. Wydała nam się zadowalająco solidna, choć przy nacisku od góry wywieranym na zamkniętą lekko się ugina. Zawiasy, choć małe, działają bardzo poprawnie. Co prawda po korekcie ustawienia ekranu dochodzi do chybotania się pokrywy, jest ono jednak minimalne.

Tym, co odróżnia Paviliona dv9000 od dv6000, jest inne rozwiązanie mechanizmu zamykającego. W modelach mniejszej serii mieliśmy zamek magnetyczny, działający przyciągająco. W 17-calowej maszynie rozwiązanie takie byłoby najwyraźniej zbyt ryzykowne, stąd każdy dv9000 posiada klasyczny zamek o dwóch ryglach. Zwolnienie zaczepu następuje poprzez wciśnięcie podłużnego acz szczupłego spustu. Nie jest to, swoją drogą, rozwiązanie zbyt wygodne. Otóż musimy przy tej okazji wkładać palec w  podbrzusze laptopa, co będzie wyzwaniem dla gruboskórnego mężczyzny. Zamykanie pokrywy też nie jest bezproblemowe - żeby zrobić to skutecznie trzeba, sobie pomóc ręką, mocno dociskając klapę z prawej strony.Specyficzna budowa Paviliona dv9000 (podobnie jest zresztą w mniejszym dv6000) nie pozwoliła na umieszczenie żadnych interfejsów z tyłu laptopa. Jest to więc (dość wygórowana w wypadku, kiedy mamy silnie rozbudowany zmysł praktyczności) cena, którą trzeba okupić wdzięczne kształty naszego komputera.

Oprócz gniazd audio, portu podczerwieni i przełącznika WiFi wszystkie pozostałe interfejsy musiały zostać podzielone między dwa boki. Wskutek tego na burtach laptopa jest od nich aż gęsto. Model dv9033cl jest o tyle lepiej wyposażony od  dv9074cl (czyli tego z Turionem X2 64), że posiada na stanie interfejs HDMI (to spora korzyść, jako że pojawiają się już monitory zewnętrzne wykorzystujące tę właśnie technologię; a taki przyda się, oj przyda tej akurat wersji ze względu na kiepską matrycę własną).

Dopóki nie wymieniliśmy nieszczęśliwego BIOSu, przy pracy z obciążeniem mieliśmy w laptopie z Core Duo do czynienia z ciągłym, dokuczliwym i nierównym wyciem silnika. Wentylację słychać było przez głośną muzykę, podkład dźwiękowy gry i grzmiący ścieżką dźwiękową film. Po podłączeniu zasilacza sytuacja stawała się podbramkowa i mogłaby doprowadzić użytkownika do białej gorączki. Zrywy wentylatora były nieregularne, osiągaliśmy niebotycznie wysokie obroty i chwilę później było już po przyjemności z użytkowania. Praca na akumulatorze wiąże się z zaniżonymi nawet o 50% osiągami, więc wtedy robiło się ciszej.

Po wymianie BIOSu system wentylacyjny zaczął zachowywać się w podobny sposób co w modelu z Turionem 64 X2, z tym że nadal jest od niego wyraźnie głośniejszy. Podczas pracy z obciążeniem wentylator systemowy włącza się niemal od razu i po krótkiej chwili przechodzi na wyższe obroty (hałas wynosi wtedy 40 dB). Po niedługim czasie przechodzi na bieg maksymalny i wówczas natężenie hałasu sięga 40,8 dB. Kiedy dochodzi do tego obciążenie karty graficznej, powodowany przez komputer hałas wynosi 46 dB.

Wymowną jest konstatacja, że Pavilion dv9000 z Core Duo i GF Go 7600 hałasuje podobnie intensywnie jak Dell XPS M1710 z mocniejszym procesorem i kartą GF Go 7900 GS.

Przywarą dv9000 z Core Duo jest wysokiej częstotliwości dźwięk ("piszczenie") dobiegający z komputera podczas pracy na akumulatorze. Jest to bolączka większości (o ile nie wszystkich) Pavilionów z procesorami Intela (oraz niektórych z jednostkami AMD) i opisywaliśmy ją jako "świergot" (gdyż faktycznie przybierał on tam nieco inną tonację) w recenzjach modeli z serii dv6000.

Ciepło

Oba Paviliony dv9000 nagrzewały się bardzo szybko (kwestia minut) i intensywnie. Maszyna z procesorem Core Duo nabierała temperatury tylko do pewnego stopnia, a to z powodu wytężonej pracy systemu wentylacyjnego. Nawet wielogodzinne męczenie komputera obciążeniem przyniosło tylko nieznaczne przekroczenie bariery 45 stopni Celsjusza (maksimum o siedem stopni mniejsze od modelu z dwurdzeniowym Turionem i dwoma dyskami). To jednak i tak dużo. Dość mocne nagrzewanie jest najwyraźniej konsekwencją koncepcji konstrukcyjnej - w szczupłym wnętrzu powietrze energia cieplna gromadząca się przenika szybko na ściany obudowy.

Oba Paviliony charakteryzują się zaskakująco długą pracą na akumulatorze (8-ogniwowy, 4400 mAh, 63 Wh). Model z Core Duo wykazał na tym polu nawet lepsze rezultaty od dzielnie poczynającego sobie egzemplarza z dwurdzeniowym Turionem (i dwoma dyskami). Jego minimalny czas pracy (w trakcie odtwarzania filmu na DVD) był o 5 minut dłuższy, a maksymalny - dłuższy o minut 12. Skala jednak jest ta sama - popracujemy na nim około dwóch, trzech godzin bez konieczności szukania gniazdka. Jak na komputer tej wielkości, z dość mocną kartą graficzną (a więc zasługujący na miano zamiennika komputera stacjonarnego), jest to cecha znakomita.

Naszym zdaniem Pavilion dv9033cl nie jest laptopem godnym polecenia. Dalece lepszą propozycją wydaje nam się siostrzany model dv9074cl z dwurdzeniowym Turionem. Osiągi wersji z procesorem Intela są w zasadzie bardzo zbliżone. Model ten wypadł jednak dużo gorzej w kilku kluczowych dla użytkownika aspektach.

Przede wszystkim posiada znacznie słabszą matrycę. Różnicę w jasności i jakości barw widać gołym okiem. Kąty widzenia matrycy LG.Philips urągają zaś mianu monitora laptopa multimedialnego, którym z założenia miał być 17-calowy Pavilion. Przyznać jednak wypada, że można ominąć ten problem dzięki złączu HDMI (wersja z procesorem AMD go nie posiada) - tyczy się to jednak tylko posiadaczy nowoczesnego monitora lub telewizora.

Odmiana z Core Duo okazała się dużo bardziej hałaśliwa, choć wskutek tego mniej się grzeje. Horrendalne zachowanie wiatraczków zmieniło się po aktualizacji BIOSu, jednak i tak szum skutecznie psuł nam nastrój, kiedy badaliśmy zachowanie laptopa pracującego z obciążeniem.

Ostatecznym argumentem, który powinien odstraszać od zakupu tego sprzętu, jest fakt, iż wciąż (po wymianie BIOSu) piszczy on podczas pracy na akumulatorze.