Sora 2 to konsekwentnie niekonsekwentny twórca wideo AI OpenAI

Tam, gdzie większość modeli wideo AI ma trudności z ciągłością, Sora 2 rozumie przyczyny i skutki środowiskowe. Cienie zmieniają się realistycznie. Woda faluje, gdy coś się w niej poruszy. Odbicia pojawiają się w szkle i kałużach, a nie pod przypadkowymi kątami.

OpenAI opisuje Sorę 2 jako zdolną do generowania "złożonych scen z wieloma postaciami, specyficznym ruchem i szczegółowym tłem, które pozostają spójne w czasie" To prawda - choć "spójne" to w tym świecie wciąż pojęcie względne.

Prompt 1: Pojedynek w Central Parku, który się rozpadł

Pierwszy test był celowo ambitny:

"Spokojne popołudnie w nowojorskim Central Parku. Turyści spacerują w delikatnym słońcu. Nagle postać w szacie aktywuje świecącą laskę energetyczną i wzywa ludzi do bezpiecznego przejścia. Inna, w ciemnych szatach, wyłania się z drzew trzymając czerwoną broń. Tłum rozprasza się, gdy obaj pojedynkują się eleganckimi, tanecznymi ruchami, świecącymi łukami światła odbijającymi się od pobliskiej wody. Kamera okrąża ich nieustannie, gdy jesienne liście wirują w powietrzu"

To, co wróciło, było wizualnie uderzające - delikatne złote odcienie, płynne obroty kamery i przekonujące odbicia. Ale potem przyszedł chaos. Świecące laski (miecze świetlne) migotały, wyginały się i zmieniały w dziwne kształty. Ciała wojowników straciły równowagę, a kończyny przecinały się nawzajem niczym upiorne wielokąty z gier wideo z lat 90-tych. Choreografia bardziej przypominała surrealistyczny taniec interpretacyjny niż filmową walkę.

I ta wada nie jest unikalna dla mojego testu. OpenAI przyznało, że Sora 2 "zmaga się z trwałą, fizycznie wiarygodną walką humanoidalną lub choreografią broni", co szybko staje się oczywiste, gdy broń zaczyna się poruszać.

Mimo to otaczający świat wyglądał na tyle realistycznie, że można było mu to prawie wybaczyć. Scena sprawiała wrażenie filmowej, nawet jeśli akcja taka nie była.

Propozycja 3: Ptaki i lwy przy wodopoju

Dla spokojniejszego testu zwróciłem się do dzikiej przyrody. Podpowiedź:

"Proszę stworzyć scenę dzikiej przyrody, w której ptaki i lwy piją naturalnie z wodopoju. Każde zwierzę powinno poruszać się realistycznie, a scena musi być hiperrealistyczna"

Tutaj Sora 2 była w swoim żywiole. Ptaki trzepotały i zanurzały się z wiarygodnym ruchem skrzydeł. Światło słoneczne mieniło się na powierzchni wody, a odbicia reagowały naturalnie, gdy zwierzęta zmieniały pozycję. Tekstury - futro, pióra, falujące błoto - wyglądały na bliskie dokumentalnej jakości natury.

Wciąż jednak wkradały się dziwactwa modela. Jeden lew skończył niezgrabnie umieszczony na błotnistej krawędzi, zdając się pić bezpośrednio z brudu, a nie z wody. To drobny, ale wymowny szczegół: Sora 2 doskonale odwzorowuje ogólną scenę, ale czasami gubi się w interakcji między obiektami a powierzchnią.

Mimo to, był to najbardziej przekonujący wynik - i wskazówka, gdzie leży prawdziwa siła Sora 2: realizm środowiskowy.

Prompt 4: Futurystyczny pościg na dachu

W ostatnim teście wykorzystałem ruch, oświetlenie i atmosferę do granic możliwości:

"Rozległy futurystyczny krajobraz miejski o świcie. Cyberpunkowy kurier w ciemnej kurtce biegnie sprintem przez dachy, niosąc świecącą walizkę z danymi. Ścigający go dron przemyka między antenami i otworami wentylacyjnymi, a jego silniki wystrzeliwują niebieskie płomienie.

Kamera śledzi z tyłu i z prawej strony biegacza, w stylu ręcznym, gdy przeskakują lukę. Dron wyprzedza go w powietrzu; flara obiektywu i rozmycie ruchu dopełniają scenę"

Efekt był oszałamiający i zaskakująco filmowy.

Oświetlenie sprzedało to: wschód słońca odbijający się od szklanych wież, odbicia na metalowych powierzchniach i subtelny rozbłysk obiektywu podczas skoku. Ruch był płynny i ciężki. Pościg dronem wprowadził prawdziwe napięcie, a płytka głębia ostrości naśladowała kamerę filmową 35 mm.

To była Sora 2 działająca na wszystkich cylindrach - złożona, spójna i wiarygodna. Gdyby był to zwiastun gry lub filmu, większość widzów na pierwszy rzut oka nie podejrzewałaby udziału sztucznej inteligencji.

Piękna nieprzewidywalność Sora 2

We wszystkich tych testach wyróżniała się jedna prawda: Sora 2 jest konsekwentnie niespójna. Czasami wszystko się udaje. Innym razem rodzi coś tak dziwacznego, że nie można przestać się śmiać. Ta nieprzewidywalność stała się częścią jej uroku.

Na Reddicie jeden z użytkowników doskonale to podsumował:

"Sora 2 albo daje ci energię Pixara, albo gorączkowego snu, nie ma nic pomiędzy."
- r/AIGuild

Model od czasu do czasu zniekształca obiekty, zmienia kolory w trakcie sceny lub błędnie interpretuje podpowiedzi w zachwycająco absurdalny sposób. Prośba o "dwa pluszowe zwierzęta idące obok siebie" stworzyła kiedyś stworzenia, które wyglądały jak pół pluszowy miś, pół nadmuchiwany balon. Nie jest to dokładne, ale zapada w pamięć.

Ten chaos może być obciążeniem dla profesjonalistów potrzebujących niezawodności, ale dla kreatywnych eksperymentów jest złotem. Sora 2 czasami zachowuje się bardziej jak współpracownik z nadaktywną wyobraźnią niż przewidywalna maszyna.

Realizm kontra rzeczywistość: Zrozumienie mocnych stron Sora 2

Kiedy Sora 2 działa, czuje się jak magia. Ale to nie jest magia - to maszyna interpretująca twoje słowa poprzez prawdopodobieństwo i uczenie się wzorców wizualnych. Rozwija się dzięki kontekstowi, a nie precyzji. Proszę dać jej silne wyczucie miejsca - kierunek oświetlenia, ruch kamery, ton - a ona przekonująco wypełni resztę. Proszę poprosić ją o precyzyjną choreografię lub interakcję motoryczną, a się zawiedzie.

Wzorzec ten pasuje do tego, co inni zaobserwowali w grupach testowych Reddit i Discord. Twórcy zauważają, że prostsze ludzkie działania (chodzenie, patrzenie, gestykulacja) są wiarygodne, ale złożone sekwencje (walka, przytulanie, gra na instrumentach) szybko się psują. Sugeruje to, że modelowanie fizyki OpenAI nadal traktuje ludzkie ciało jako zestaw niezależnych klastrów ruchu, a nie jako pojedynczą jednostkę. Jest to wystarczająco realistyczne przez kilka sekund - potem entropia bierze górę.