Ale piękna katastrofa! Klawiatura jest fatalna i naszym zdaniem stanowi główną wadę netbooka Della.
 
Struktura klawiatury i jej rozplanowanie są bardzo nieprzyjazne użytkownikowi. Błędem było nadanie dużych rozmiarów klawiszom literowym (te płytki mierzą 15x14 mm). Dużo lepszym rozwiązaniem byłoby ich poświęcenie (i nadanie małych jak w Aspire One np. ) na rzecz zapewnienia rozsądnych rozmiarów klawiszom kontrolnym. Bo tu właśnie jest dramat. Szczególnie z prawej strony, gdzie zabrakło miejsca dla Ctrl i Alt. No tak – to nie pomyłka. By uzyskać możliwość pisania polskich znaków diakrytycznych, trzeba się uciec do mapowania klawiszy. Spójrzmy tylko na miniaturowy prawy Shift schowany za klawiszami strzałek... Po prostu śmiech na sali.
 
Użycie tak dosadnych słów było konieczne, by uczulić  Czytelnika na tę przypadłość Della Mini 9. Zresztą wystarczy otworzyć zdjęcia w większym rozmiarze, by wyobrazić sobie skalę niedogodności czekającej użytkownika.
 
Nie da się pisać bezwzrokowo, w dużej mierze również dlatego, że klawisze z dwóch górnych szeregów alfabetycznych są ułożone nie naprzemiennie, jak w normalnej klawiaturze, do jakiej przyzwyczajony jest użytkownik, a jeden nad drugim. Tym samym mylą się mu klawisze, sytuowane podświadomie w innych miejscach, niż się faktycznie znajdują.

Skala piętrzących się trudności objawi się przed użytkownikiem w pełni, kiedy ten uświadomi sobie, jakie są rozmiary klawiszy znaków interpunkcyjnych i strzałek, których – było nie było – czasem jednak się używa. Do tego zupełnie zrezygnowano z klawiszy funkcyjnych, które w laptopach są zwykle wykorzystywane do sterowania ważnymi parametrami komputera (w przypadku Mini 9 służy do tego kombinacja Fn z klawiszami cyfr).
 
Czytelnik może sobie pomyśleć, że jesteśmy zanadto zgryźliwi i w minilaptopach klawiatury są z reguły mało wygodne, ale Dell Mini 9 jest przypadkiem szczególnym. Naprawdę nie da się pisać i ten szkopuł może skłonić do zwrócenia komputera sprzedawcy, jeśli ktoś brał go w ciemno.

Gładzik okazał się fatalnie niedokładny. Trudno dopasować jego ustawienia pod Ubuntu – te fabryczne są w każdym razie dramatycznie kiepskie (czy ktoś to w ogóle sprawdzał?). Tabliczki dotykowej nie ratuje dobry ślizg. Wymiary gładzika wynoszą 62x34 mm.
 
Z przycisków korzysta się też niełatwo, bo mają 9 mm na długość. Przesłania to użytkownikowi inne niemiłe fakty – ich skok jest dość długi (w minilaptopie aż się prosi o możliwie krótki), a zamiast kliku wydają tylko stłumiony klekot. 

Oj, Dell i partnerzy odsprzedający jego sprzęt muszą się liczyć z licznymi pytaniami o możliwość zwrotu Mini 9. Należy bowiem domniemywać, że sporo osób zdecydowało się na ten model niejako w ciemno, licząc na to, że produkt marki z tradycjami okaże się strzałem w dziesiątkę.
 
Tymczasem, naszym przynajmniej zdaniem, jest to produkt chybiony. Najgorsza w Mini 9 jest klawiatura, która ma niewiele wspólnego z ergonomią i może się okazać zbyt trudna w obsłudze. Trzeszczenie plastiku na spodzie jest łatwiejsze do przełknięcia, choć w sprzęcie pomyślanym do częstego noszenia to paskudna wada.
 
W niektórych minilaptopach montowane są matryce matowe. Nie w Dellu Mini 9. Tu niestety zastosowano ekran typu glare. Choć podświetlenie jest silne, to i tak odblaski komplikują mocno pracę w plenerze.

Ze względu na powyższe związanie się z Mini 9 na stałe to wybór drogi przez mękę. Jeżeli ktoś jednak przeboleje poważne minusy tego modelu (amerykański Dell już go uatrakcyjnił, obniżając ostatnio ceny Mini 9), ucieszą go pewne jego zalety. Trzeba docenić, że netbook Della jest bezgłośny z racji rezygnacji z wentylatora i zastosowania dysku SSD. Drugi z ważnych pozytywów to względnie długa praca na zasilaniu akumulatorowym. W porównaniu z większością konkurentów cztery godziny korzystania z komputera to już coś.