Po raz pierwszy dostał nam się do testów laptop wyraźnie sfatygowany męczeniem go w innych redakcjach. Mogliśmy tedy przekonać się, jak wygląda Tecra po paru latach normalnego użytkowania. Faktycznie, schodzony sprzęt skrzypiał szczególnie w przedniej części obudowy (lewy narożnik), tak jakby konstrukcja była w tym elemencie niedokładnie spasowana (a jesteśmy na to cięci po tym jak doszły nas słuchy, że z jakością wykonania lapów Toshiby jest ostatnimi czasy jakoś gorzej). Możemy jednak uspokoić zaniepokojonego Czytelnika stwierdzeniem, że pomimo pewnych oznak sfatygowania laptop wygląda tak, jakby miał służyć jeszcze wiele dobrych lat. Trudno powiedzieć, co przesądza o tym wrażeniu, ale tę trwałość się po prostu wyczuwa, kiedy dostaniemy komputer w swoje ręce. Nie od rzeczy jest z pewnością w tym względzie magnezowa obudowa. Jesteśmy właściwie przekonani, że chodzi o właśnie  ten materiał, gdyż pomimo swojej wielkości laptop jest zadziwiająco lekki. Być może swoje robi też pewna pękatość maszyny - jej kształty zdają się bardziej obfite od kościstej Satellite A100.

W sumie jednak Tecra jest bardzo podobna do swojej kuzynki. Łączy je klasycznie elegancki wygląd. Stonowane wzornictwo Japonek niezmiennie zdobywa sobie szerokie grono sympatyków. Tradycyjnie dla Toshiby kolorystyka komputera sprowadza się więc do zestawienia srebra z czernią.

Oprócz rzeczonego skrzypienia, nad którym tak ubolewaliśmy, na domiar złego wypada zauważyć, iż pokrywa ekranu delikatnie ugina się od zewnątrz pod naciskiem.

Klapa wspiera się na dwóch solidnych rozmiarów zawiasach, które radzą sobie z nią elegancko i jak należy. Narzekać można jedynie na okoliczność, że pokrywa kiwa się trochę po zmianie kąta nachylenia.

Jako że model A7 nie jest pierwszej młodości, akurat ta Tecra posiada złącza, które nie trafiają już na pokład najnowszych laptopów, a do których wyprodukowane zostało i nadal znajduje się w użyciu moc peryferii. I tak znajdziemy tu port LPT, port podczerwieni oraz zatoczkę PC Card, obok której zresztą znajduje się zresztą nowa wersja tejże, czyli gniazdo ExpressCard.

Jako bardzo ergonomiczny trzeba wyróżnić przełącznik WiFi w prawej części przedniej ścianki komputera. Chybionym pomysłem jest zaś naszym zdaniem czytnik kart umieszczony pod touchpadem.

Już po paru minutach działania komputera na luzie wentylator daje znać o sobie (i to dosyć głośno) i odtąd nie milknie. Podobnie dzieje się po paru minutach dawkowania maszynie obciążenia: wentylator wchodzi na wyższą prędkość obrotową i konsekwentnie utrzymuje ją bez przerwy.

Ciepło

Pomimo że nie było dla Tecry żadnej taryfy ulgowej i męczyliśmy ją dość intensywnie, nie udało nam się rozgrzać jakoś szczególnie jej obudowy. To kolejny pomyślny znak, przemawiający zresztą na korzyść teorii o zastosowaniu w konstrukcji tej maszyny stopu magnezu. Maksimum, jakiego doczekaliśmy się na pulpicie, wyniosło marne 38 stopni. Ba - po stronie podstawy temperatura również nie wyskoczyła powyżej 40 stopni.

Jedną z poważniejszych bolączek Toshiby jest niezmiennie niewielka pojemność akumulatora. W laptopach tych spotykamy mianowicie baterię o zasobności 4000 mAh. Dlatego też praca w oparciu o wewnętrzne źródło zasilania potrwa tylko godzinę, kiedy nie będziemy komputera oszczędzać, bądź dwie, kiedy będziemy mu skąpić prądu jak Szkoci.

Pomimo anonsowanego od początku trzeszczenia, trochę zdezelowana Tecra A7 zrobiła na nas spore wrażenie swoją witalnością. Laptop ten wykazuje naprawdę sporą dozę chęci do życia, jest tak solidny, że należy się poważnie wysilić, by zrobić mu kuku.

Marny natomiast jest cieszący się utrwaloną już złą sławą (i jest to pogląd jak najbardziej słuszny) wyświetlacz produkcji LG-Philips, którego nie wiedzieć czemu (strzelamy, że chodzi o pieniądze) upodobała sobie Toshiba. Daje on nader ciemny obraz, a kąty widzenia również są do luftu. Ech...