Obserwując niebo, astronomowie wciąż dokonują licznych odkryć, takich jak planeta ukryta za Pasem Kuipera. Ale ostatnio, kierując się w stronę centrum Drogi Mlecznej, naukowcy dokonali znaczącego przełomu w zrozumieniu supermasywnej czarnej dziury, która tam panuje.
Z pomocą sztucznej inteligencji, która poczyniła ogromne postępy na przestrzeni lat, oraz rozproszonych symulacji obliczeniowych, udało im się określić, z pewnym stopniem dokładności, prędkość rotacji tej czarnej dziury. Opublikowane w czasopiśmie Astronomy& Astrophysicsten znaczący postęp w świecie astronomii opiera się na sieci neuronowej wyszkolonej przy użyciu kilku wygenerowanych komputerowo symulacji czarnych dziur.
Podczas procesu https://www.aanda.org/articles/aa/full_html/2025/06/aa53786-25/aa53786-25.htmlwykorzystali podejście bayesowskie do oszacowania marginesów błędu w danych. Pozwoliło im to porównać obserwacje wykonane przez Event Horizon Telescope z realistycznymi modelami.
Z pomocą tej techniki odkryli, że supermasywna czarna dziura w centrum naszej galaktyki, Sagittarius A*, która mierzy 12 milionów kilometrów średnicy, obraca się z niemal maksymalną prędkością. Ale to nie wszystko, ponieważ jej oś obrotu jest również skierowana w stronę naszej planety, Ziemi.
W rezultacie odkrycie to wywołało spore poruszenie wśród naukowców. Trzeba przyznać, że niektóre koncepcje dotyczące zachowania czarnych dziur zostały obalone w wyniku tej obserwacji, a obecne teorie będą musiały zostać odpowiednio dostosowane.
Należy jednak zauważyć, że chociaż sztuczna inteligencja jest zdolna do wielu wyczynów, może również popełniać błędy. A naukowcy, którzy byli świadkami tego eksperymentu, będą musieli przeprowadzić dalsze badania i zagłębić się w swoje odkrycia za pomocą potężnych narzędzi obliczeniowych, aby dowiedzieć się więcej.
Należy również pamiętać, że EHT to sieć urządzeń rozmieszczonych na całym świecie, które działają w skoordynowany sposób. EHT wykorzystuje długie fale elektromagnetyczne, o długości do milimetra, do pomiaru promienia fotonów otaczających czarną dziurę.
Technika ta, znana również jako interferometria o bardzo długiej linii bazowej, jest jednak bardzo wrażliwa na zakłócenia i parę wodną. Może to bardzo utrudnić naukowcom interpretację uzyskanych wyników.
Źródło(a)
Techno-Science (w języku francuskim), Morgridge Institute for Research