Recenzja karty MicroSD Express: Wysoka wydajność i dlaczego wentylator w czytniku kart może być przydatny

Nasz zestaw testowy zawiera mieszankę nowych akcesoriów oraz starszych czytników i kart z naszej dotychczasowej kolekcji. Lexar dostarczył nam czytnik RW540 i kartę MicroSD Express. Zdecydowaliśmy się na model 512 GB z serii Play Pro, odrzucając model 1 TB, który również był dostępny, ponieważ przewidujemy, że ta pojemność będzie bardziej popularna wśród użytkowników Switch 2. Czytnik RW540 został dostarczony bez opakowania detalicznego, co sugeruje, że był to wczesny egzemplarz produkcyjny, podczas gdy sama karta SD została dostarczona w opakowaniu detalicznym.

Sandisk dostarczył nam również czytnik kart, Pro-Reader SD Express Dual, a także 256 GByte MicroSD Express.

Z naszej własnej puli pochodzi czytnik kart Lexar (Lexar Professional Multi-Card 3-in-1), który nadaje się do testów UHS-II, a także egzotyczna karta: Lexar nCARD NM Nano Memory Card 2-w-1 może również odczytywać format Huawei Nano Memory Card i oficjalnie obsługuje zastrzeżone rozszerzenia UHS-I.

Karty SD z naszej kolekcji to pełnowymiarowa karta Sony Tough UHS-II, Nextorage MicroSD z trybem UHS-II oraz dwie karty UHS-I od Lexar i Sandisk. Te cztery karty zostały specjalnie wykorzystane do zidentyfikowania wszelkich zalet i wad między UHS-I, UHS-II i zastrzeżonymi implementacjami UHS-I.

Niespójności w czytnikach spowodowane wysoką temperaturą

Wszystkie testowane przez nas czytniki były również w stanie obsługiwać zastrzeżony tryb UHS-I z kartami SD. Jest to interesujące, ponieważ Lexar, na przykład, powiedział nam, że RW540 nie obsługuje zastrzeżonych, a zatem szybszych trybów. Ale tak właśnie jest. W trybie UHS-I wiele kart przekracza oficjalny limit 104 MB/s określony przez SD Association. Ogólnie jednak dokumentacja trybu własnościowego jest bardzo słaba - dla wszystkich producentów.

Podczas gdy czytniki w większości przypadków działały zgodnie z tolerancjami pomiarowymi w porównywalnych sytuacjach, napotkaliśmy kilka zaskakujących spadków wydajności, których nie przewidzieliśmy.

Na przykład, Lexar RW540 wymaga znacznie więcej energii niż nieporęczne urządzenie Sandisk. Wynika to ze zintegrowanego wentylatora Lexar i nie bez powodu: istnieją sytuacje, w których temperatura prowadzi do zmniejszenia wydajności, tworząc dalsze rozbieżności między czytnikami.

Korzystanie z adaptera MicroSD do SD również stanowiło własny zestaw wyzwań. Teraz wiemy, dlaczego Adaptery są obecnie tylko kwestią laboratoriów. Rozpraszanie ciepła może stanowić poważny problem. Ogólnie rzecz biorąc, odradzamy używanie karty MicroSD Express w adapterze. Karta Sandisk Express jest również bardzo szybka w trybie UHS-I i robi się zauważalnie gorąca w adapterze. Z drugiej strony, karta Lexar Play Pro Express nagrzewa się tylko w adapterze, ale jest również powolna w trybie UHS-I.

Po pierwsze, pozwoliliśmy dwóm kartom MicroSD Express konkurować ze sobą w ich natywnym środowisku. Jako benchmark wykorzystaliśmy standardowe ustawienia CrystalDiskMark w wersji 8.0.6 i użyliśmy obu kart w obu czytnikach SD Express. W czytniku Sandisk w gnieździe MicroSD Express. Przeprowadziliśmy również kontr-testy z AS SSD, ale ograniczyliśmy się do kart Express. Do pomiarów wydajności wykorzystaliśmy tester C3 firmy Avhzy.

Najpierw przyjrzyjmy się zużyciu energii, ponieważ obie karty różnią się od siebie dość znacząco. Poniższe dane odnoszą się do czytnika Sandisk, który sam wymaga około 0,5 wata, gdy jest podłączony (bezczynny). W trybie czuwania, tj. gdy system operacyjny nie jest dostępny przez jakiś czas, czytnik kart spada do 0,4 wata, niezależnie od karty.

Jeśli jednak karta jest używana, na przykład w celu przejrzenia jej raz za pomocą menedżera plików, istnieją wyraźne różnice. Podczas gdy karta Lexar zużywa zdumiewające 1,0 wata (tutaj, jak i w dalszej części , łącznie z czytnikiem), karta Sandisk zużywa aż o 40 procent więcej. byliśmy w stanie zaobserwować 1,4 wata podczas przeglądania wartości.

Ta różnica w aktywności została potwierdzona w czytniku Lexar RW540. Wartości tutaj wynoszą 0,4 wata (bezczynność), 0,2 wata (tryb gotowości), 0,9 wata (Lexar podłączony) i 1,6 wata (Sandisk podłączony).

Podczas testów porównawczych czytniki naprawdę się rozkręcają. Należy tutaj zauważyć, że koncepcja race-to-idle może mieć duże zalety, tj. dużo energii jest zużywane przez krótki czas, tylko po to, aby szybko przejść w stan uśpienia. Pomijamy tutaj wartości Lexara RW540, ponieważ w zasadzie potrzebuje on pół wata więcej na zadziwiająco głośny i nie kontrolowany temperaturowo wentylator; RW540 potrzebuje 3,9 wata w szczycie.

Czytnik Sandisk jest tutaj bardziej oszczędny. Jednak dwa testy Seq, które pokazują szczególnie szybkie prędkości transmisji danych, wymagały dużej mocy. Karta Sandisk wymagała od 2,2 do 2,8 wata w czytniku Sandisk Pro. Co zaskakujące, Lexar Play Pro wymagał od 2,6 do 3 watów więcej. Przy niskim obciążeniu było odwrotnie.

Losowe testy CrystalDiskMark są generalnie mniej wymagające dla kart. Ale i tutaj Sandisk wymaga znacznie mniej energii pod obciążeniem od 1,5 do 2 watów. Lexar wymaga od 2,2 do 2,3 W dla Play Pro.

Poniższe dwa wykresy porównawcze również pokazują dlaczego: Ogólnie rzecz biorąc, karta Lexar jest lepsza od Sandisk. Ale tylko w trybie SD Express. Sprawy wyglądają inaczej w trybie UHS, co pokażemy później.

Pojawiło się podejrzenie: Czy karty nagrzewają się już podczas krótkiego testu? Czy warto używać wentylatora do chłodzenia kart SD? Aby to sprawdzić, powtórzyliśmy ostatni test (RND4K) ponownie w czytniku Sandisk. I proszę zobaczyć, karta Lexar nagle osiągnęła 20,65 MByte/s (odczyt) i 31,51 MByte/s. Karta Sandisk osiągnęła odpowiednio 20,93 i 28,26 MB/s.

Nie możemy wykluczyć, że w chłodniejszym pomieszczeniu wartości te mogą być jeszcze wyższe. Jedna rzecz stała się jasna z benchmarków: Karty MicroSD Express mają problem z ciepłem. Małe karty nie są w stanie szczególnie dobrze odprowadzać ciepła, a kilka minut obciążenia na poziomie PCI Express to duże obciążenie termiczne.

Niespójności były również widoczne w porównaniu z benchmarkiem AS-SSD. W teście 4K-64-Thrd wyniki były zawsze nieco lepsze, gdy test był przeprowadzany indywidualnie, szczególnie w przypadku Pro Readera. Ale RW540 również wykazał to zjawisko, choć nie tak wyraźne. Jednak wielokrotnie mieliśmy wartości odstające w kilku przebiegach z odpowiednim czasem chłodzenia. Nie byliśmy w stanie wygenerować powtarzalnych wyników. Cztery poniższe zrzuty ekranu pokazują działanie z wyraźnie przegrzaną kartą w teście 4K-64-Thrd. W związku z tym wartość tę należy traktować z ostrożnością.

Zasadniczo karty MicroSD Express mogą działać tylko z prędkością UHS-I w starych czytnikach; nie są w stanie osiągnąć prędkości UHS-II ani nawet UHS-III. Nie ma możliwości przełączania drugiego rzędu pinów ani w kartach SD, ani w czytnikach - choć może się to zmienić, o czym poinformowano na targach Computex Taipei.

Ale czy te karty są również dobrymi kartami UHS? To zależy. Szybkie połączenie SD Express niekoniecznie oznacza, że karta jest również szybka w trybie UHS-I. To samo dotyczy kart UHS-II w wymuszonym trybie UHS-I. Są one wtedy czasami znacznie wolniejsze niż dobre karty UHS-I. Aby to sprawdzić, użyliśmy sekwencyjnego testu Q8T1 ze wszystkimi kartami na wszystkich czytnikach. W niektórych przypadkach włożyliśmy również karty MicroSD do adaptera SD, aby zobaczyć, co się stanie.

Jeśli chodzi o dwie karty SD Express, tylko Sandisk MicroSD Express był w stanie osiągnąć wysokie wartości UHS-I. W obu starych czytnikach Lexar, karta poradziła sobie z dość stałym odczytem 150 MByte/s i zapisem 144 MByte/s. Jest to wartość własna, szybsza niż pozwala na to standard UHS-I (104 MByte/s) i nie jest udokumentowana nigdzie na opakowaniu ani w specyfikacji.

Z drugiej strony Play Pro Lexara nie zdołał nawet osiągnąć limitu UHS-I. Prędkości odczytu i zapisu wyniosły zaledwie od 82 do 83 MByte/s. To było dość rozczarowujące.

Nawiasem mówiąc, wartości w wymuszonym trybie UHS-I za pośrednictwem adaptera SD były uderzające. Z Play Pro Lexara nic się nie zmieniło i karta stała się letnia. Z drugiej strony, Sandisk MicroSD Express spadł do około 115-117 MB/s i był prawie tak samo szybki podczas odczytu i zapisu. Dotyczyło to jednak tylko czytnika Lexar 3-w-1. Nie byliśmy w stanie aktywować zastrzeżonego trybu w czytniku Pro firmy Sandisk. Odczyt i zapis wynosił tylko 85 i 80 MB/s.

Czytnik Sandisk może działać szybko w trybie UHS-I. Udowodnił to Sandisk Extreme z naszej puli, który osiągnął szczytową prędkość odczytu 134-135 MB/s - zarówno z adapterem, jak i bez niego.

Karta MicroSD Express po prostu nie lubi adaptera, co można było łatwo zaobserwować w czytniku Lexar 3-w-1 i bardzo wyraźnie w czytniku Sandisk Pro. Nawet użycie adaptera SanDisk MicroSD do SD nie zmieniło tego zachowania. Karta MicroSD Express od Sandisk jest czasami bardziej spowolniona, a czasami mniej w adapterze.

Było to widoczne już wcześniej: Pro-Reader od Sandiska i RW540 Lexara są co najmniej odpowiednie jako czytniki UHS-I. Wyniki, które osiągnęliśmy na starszych czytnikach, zostały ogólnie powtórzone przez nowe czytniki kart SD Express, pozostając w granicach tolerancji pomiarowych.

Byliśmy jednak rozczarowani ich wydajnością w przypadku kart UHS-II. Byliśmy w stanie przetestować naszą kartę Sony Tough (seria G, 128 GB) tylko w czytniku Pro, ponieważ jest to pełnowymiarowa karta SD. Testy porównawcze są gorzkie. Przy maksymalnych 83/78 MByte/s (odczyt/zapis), Sony Tough w czytniku Pro jest czasami o 70 MByte/s wolniejsza niż dobra karta UHS-I. Lexar Silver Plus z UHS-I osiąga imponujące 150 MByte/s odczytu i 109 MByte/s zapisu w Sandisk Pro Reader. O dziwo, jest wolniejsza w Lexar RW540 z odpowiednio 133 i 99 MByte/s. Własny UHS-I nie jest szczególnie spójny w naszych testach.

Podobnie było z kartą Nextorage MicroSD, która również posiada interfejs UHS-II. W Sandisk Pro Reader udało się uzyskać 82 i 80 MB/s. W Lexar RW540 84 i 80 MB/s (R/W).

Jednak w swoim natywnym środowisku te dwie karty UHS-II są niezwykle szybkie. Sony Tough G osiąga 304 i 234 MByte/s dla odczytu i zapisu. Nextorage jest również dość wysoki z 227 i 105 MByte/s. Co ciekawe, tryb UHS-II wymaga również sporo energii: zmierzyliśmy szczytową wartość 1,4 wata dla skądinąd bardzo ekonomicznego czytnika 3 w 1 firmy Lexar.

Karty UHS-I potrzebują niewiele energii

Omówiliśmy już wysokie wartości mocy kart SD Express, które mogą być opłacalne w przypadku dłuższych operacji. Jednak około 1 W przy wkładaniu to dużo. Wkładanie karty UHS-I jest ledwo mierzalne w obu starszych czytnikach (0,08-0,09 wata łącznie z czytnikiem, a zatem poza zakresem dokładności miernika C3). Karty UHS-II wymagają 0,35 W w stanie bezczynności.

Istnieje więc ogromna różnica między generacjami kart. Pod obciążeniem, karty UHS-I rzadko wymagają tyle energii co karty MicroSD Express podczas prostych operacji.

W czytniku Pro Reader stare karty UHS-I (w tym dławione karty UHS-II) zaskakująco wymagają od 1,2 do 1,3 wata. W RW540 jest jeszcze gorzej. Karty są podobne w trybie bezczynności. Sprawy nabierają jednak tempa w benchmarkach. Nawet w ekstremalnie spowolnionym Nextorage, RW540 pozwala sobie na 2,5 wata, a jeśli odejmiemy około pół wata na wentylator, to wciąż za dużo. RW540 nie zużywa energii efektywnie.