Mały pikuś. Jako że staramy się, by nasz serwis był zawsze trendy i na fali, przygotowaliśmy dla naszych Czytelników recenzję nowości, która znajdzie się w sprzedaży w roku 2008. Aristo Pico 740 to przedstawiciel przenośnej drobnicy, której wróży się na przyszły rok karierę. Zobaczmy zatem, co może nas czekać.

Aristo Pico 740 (od piko - przedrostka jednostki miary, wyznaczającego ją na poziomie jednej bilionowej; była też taka enerdowska kolejka) idzie łatwo rozszyfrować, gdyż jest to komputerek (z góry przepraszamy za natrętne zdrobnienia - tu bez nich się nie obędzie) nader charakterystyczny. Można w nim rozpoznać NanoBooka firmy VIA, który został zaprojektowany i jest wytwarzany w koprodukcji z First International Computer (FIC).

Pierwszy komentarz, jaki ciśnie się na usta odnośnie tego urządzonka, to stwierdzenie marnotrawstwa przestrzeni. Wyświetlacz Pico nie zajmuje bowiem całej będącej do dyspozycji szerokości monitora, a jest zepchniętym na bok okienkiem, może i zasadniczym, ale nie absorbującym w pełni uwagi użytkownika.

Część normalnie przeznaczona w komputerach przenośnych na matrycę została bowiem podzielona tak, że jej prawy skraj to miejsce na moduł dodatkowy. W egzemplarzu testowym była to słuchawka bezprzewodowa z cyferblatem, służąca do prowadzenia rozmów w ramach telefonii VoIP (Skype, te sprawy).

Wskutek takiej ozdoby minilaptop Aristo wygląda trochę jak tanie radyjka z budzikiem rozdawane za gratisowo w ramach akcji promocyjnych.

To jednak tylko pozory. Słuchawka rzeczywiście nie wygląda apetycznie, ale po oględzinach z bliska nie sposób nazwać wzornictwa Pico archaicznym. Dzięki takim drobnym szczegółom jak suwak zwalniający słuchawkę (kiedy użyjemy go po raz pierwszy, możemy najeść się strachu, sądząc, że właśnie wyleciała nam matryca) czy miniaturowy touchpad wytworzone zostało wrażenie względnej nowoczesności, przystawania do naszych czasów. Projektanci postarali się zresztą o więcej fajnych drobiazgów. I tak jakiś czas uchodziło naszej uwadze, że Pico 740 posiada aktywną matrycę, z którą można współpracować piórkiem. To ostatnie zostało tak zgrabnie schowane w obudowie (lewy górny róg pokrywy ekranu), że absolutnie nie rzuca się w oczy.

Do budowy Pico zastosowano niezłej jakości materiały. Obudowa jest solidna z wyjątkiem zbyt mocno ażurowej przesłony wentylatora, która nieprzyzwoicie się ugina. Największe nasze zastrzeżenia wzbudził jednak chybotliwy akumulator, a to z racji rangi tego podzespołu. Zajmuje on sporą część szerokości obudowy, wchodząc między zawiasy (a także głośniki). Nie jest on na tyle niestabilny, żeby klekotać podczas przenoszenia. Jako że pomiędzy nim a spodem ekranu zieje spory (2 cm) prześwit, aż się prosi, by chwytać tam komputer podczas manipulowania nim. Wtedy jednak odczujemy, że akumulator jest poluzowany. Koniecznie trzeba też uważać na właściwe zapięcie baterii po jej zamocowaniu. Należy zastosować obie blokady, jako że poleganie tylko na jednej (tej automatycznej) może się skończyć tym, że akumulator po prostu wypadnie ze swojego miejsca. Jako że zmieni się wówczas środek ciężkości komputerka, może on nam wypaść z rąk i katastrofa gotowa.

Masywne zawiasy dobrze sprawdzają się w praktyce, gdyż ekranik chodzi na nich dość lekko, jednak akurat z takim oporem, by nie miał prawa się bujać. Kiedy zaś przymykamy ekran (brak mechanizmu ryglującego), ten nie trzaska.

Pico 740 jest należycie wyposażony w interfejsy. Na tym polu okazuje się lepszy od konkurentów - HTC Shift posiada bowiem tylko jeden port USB, natomiast Asus Eee PC potrafi dać na monitor zewnętrzny obraz gorszej, bo analogowej jakości (poprzez złącze VGA, a nie DVI).

Kąty widzenia w pionie są, nie będzie to chyba niespodzianką, słabe. Szybko uzyskujemy inwersję kolorów i tracimy na jakości. Co innego w poziomie. Tu komputerek Aristo prezentuje się dobrze. Można nawet powiedzieć, że liznął przynależności do laptopów z funkcją tabletu. Trzeba w tym miejscu przypomnieć, że mówimy o matrycy aktywnej, z którą można się komunikować będącym integralnym elementem całości piórkiem (rysikiem).

Na plus pisze się Pico okoliczność, że jego ekran jest łatwy do utrzymania w czystości.

Procesor VIA C7-M 1,2 GHz był do nas do tej pory wielką niewiadomą. Wiedzieliśmy tylko, że VIA go mocno promuje, co przekłada się na nagrody za ochronę środowiska naturalnego i obecnością w komputerach za grosze firmy Everex. Mamy także na koncie dobre doświadczenia z chipsetami VIA, które mienią się być bardzo stabilnymi i zarazem tanimi.

Okazało się, że ciągnięty przez tę jednostkę komputerek nie olśniewa osiągami, ani obsługą najnowszych technologii. Świetnie spisuje się za to w pracach biurowych i tych związanych z internetem. Po obniżeniu rozdzielczości do 1000x600 pikseli idealnie nadaje się do trzymania ręki na pulsie. Sprawdzimy pocztę, poudzielamy się na forach, a nawet poskładamy jakiś grubszy projekt w rodzaju naszej recenzji.

Prawdziwym cackiem jest jednak VIA CX700, czyli mostek północny i południowy w jednym scalaku. Chwali mu się to mianowicie, że zmniejszonemu poborowi energii towarzyszy wysoka wydajność. Widać to na przykładzie kopiowania danych na i z nośnika pod USB. Złącze wykręca wyższy transfer od tego spotykanego zwykle w laptopach. Jest o wiele bliższe teoretycznym możliwościom standardu USB 2.0.

Trudno nam było pogodzić się z faktem, że w Pico nie zastosowano dysku SSD a tradycyjny twardziel Toshiby 1,8" 80 GB o słabych parametrach (4200 obr/min przekłada się na wolny transfer), który na dodatek mocno się grzał.

Zaletą Pico 740 jest duża doza pamięci operacyjnej - mamy jej bowiem 1 GB. Urządzonko nie obsługuje jednak kości o większej pojemności.

Hałas

Z początku jest bardzo miło. Nie słychać wentylatora, nie słychać dysku, nie słychać nic. Błoga cisza jest możliwa do uzyskania w trybie niskiej wydajności. Po wybraniu maksymalnej słychać z reguły pracę wentylatora, choć nie działa on w trybie ciągłym (przerwy są jednakowoż krótkie). Powodowany przezeń "hałas" ma wówczas natężenie 33,7 dB (jeśli nakłada się nań odgłos pracy głowic dysku, robi się 34,8 dB). Dźwięk ten będzie słyszalny wieczorem, a w ciągu dnia powinien rozmywać się w tle.

Jeżeli chodzi o dysk, to trzeba powiedzieć, że ujawnia się on jedynie wspomnianym wyżej chrobotem, a szum talerzy nie istnieje. Z kolei odgłos parkowania głowicy przywodzi na myśl osę napoczynającą żuwaczkami od środka pudełko po zapałkach.

Przy większym wysiłku komputera wentylatorowi przychodzi mocniej się rozpędzić i w konsekwencji wytwarza on świst o natężeniu dochodzącym maksymalnie do 42,6 dB. Mowa o świście, gdyż chodzi o dźwięk dość wysokiej częstotliwości, który niewątpliwie drażni użytkownika.

Kiedy wprowadzimy Pico w stan hibernacji, komputerek z cicha sobie syczy (delikatne piszczenie dobiega z lewej flanki).

Ciepło

Nagrzewanie się obudowy będzie poważnym problemem. Spód robi się bowiem na tyle gorący (do 50 stopni), by skłaniać użytkownika do kombinowania z wynalezieniem optymalnego uchwytu. Praca na kolanach jest do zniesienia tylko na krótką metę (godzinę, półtorej idzie jakoś wytrzymać).

Spód nagrzewa się nieco mocniej niż w przypadku Asusa Eee PC, ale za to pulpit pozostaje zdecydowanie chłodniejszy. Temperatura sięga tu 39 stopni. Użytkownik nie składa jednak dłoni na komputerku, a trzyma je przed nim, stąd nie ma to większego znaczenia praktycznego.

Pocieszający jest również fakt, że zasilacz w ogóle się nie nagrzewa.

Choć Pico 740 nie jest urządzeniem prądożernym, nie można liczyć na jego długą pracę na akumulatorze. Bateria ma bowiem skromną pojemność 32 Wh (2200 mAh). Taki zapas energii wystarcza na dwie godziny z drobnym okładem (przy przeczesywaniu sieci z użyciem WiFi). Dociągnięcie do trzech godzin to już spory wyczyn. W tym aspekcie maluch Aristo wypada więc podobnie jak Asus Eee PC czy HTC Shift.