Dioda świętuje 99. rocznicę powstania

Chociaż diody próżniowo-rurowe (termionowe) i diody półprzewodnikowe (półprzewodnikowe) pojawiły się we wczesnych latach ubiegłego wieku jako detektory odbiorników radiowych, ich rozwój opierał się na badaniach Edisona, które miały miejsce w 1880 roku. Zaobserwował on wówczas coś, co obecnie nazywa się efektem Edisona (jednokierunkowy przepływ prądu między nagrzanymi i nienagrzanymi elementami żarówki) i uzyskał patent, który przełożył teorię na praktykę za pomocą woltomierza prądu stałego.

Dwie dekady później, były pracownik Edisona John Ambrose Fleming doszedł do wniosku, że wspomniany efekt można wykorzystać jako detektor radiowy. W konsekwencji szybko opatentował coś, co jest powszechnie uznawane za pierwszą na świecie prawdziwą diodę termojonową, znaną jako zawór Fleminga. Wydarzenie to miało miejsce 16 listopada 1904 roku w Wielkiej Brytanii. Patent US 803,684("Demodulacja oscylacji modulowanych amplitudowo za pomocą nieliniowych dwubiegunowych elementów diod") został wydany rok później, 7 listopada.

Zawór Fleminga pchnął świat do świata radia, telewizorów, systemów dźwiękowych i różnych instrumentów napędzanych diodami zaworowymi. Pod koniec lat czterdziestych XX wieku zostały one częściowo wycofane ze względu na wprowadzenie na szeroką skalę prostowników selenowych https://en.wikipedia.org/wiki/Selenium_rectifiera następnie półprzewodników https://en.wikipedia.org/wiki/Semiconductor w latach sześćdziesiątych. Jednak diody lampowe są nadal używane od połowy listopada 2023 roku. Zastosowania, w których ich niezawodność i zdolność do wytrzymywania napięć przejściowych są wystarczające, aby uczynić je lepszym wyborem niż półprzewodniki, obejmują dużą moc, instrumenty muzyczne i sprzęt dla audiofilów.