Test procesorów Intel Sandy Bridge w grach, cz. I

Do testu porównawczego procesorów posłużył laptop Clevo W150HNM (sprzedawany jako Schenker XMG A501) wyposażony w kartę graficzną GeForce GT 540M, 4 GB RAM i dysk SSD o pojemności 250 GB. Notebook ten pracował pod kontrolą systemu Windows 7 Home Premium (wersja 64-bitowa) i miał zainstalowany dość świeży sterownik ForceWare 265.77. Przetestowano siedem procesorów z generacji Sandy Bridge (ich lista jest zamieszczona poniżej), które w tym konkretnym laptopie można było łatwo montować i wymieniać. 

Celem testu było przekonanie się, czy w laptopie średniej klasy, dla niedzielnego gracza zastosowanie wydajniejszego procesora przynosi jakąś wymierną korzyść. Wybrano wobec tego cztery gry różnego gatunku, które są uznawane za wymagające względem procesora, tudzież zostały zoptymalizowane pod trzy czy cztery rdzenie procesora. Testy przeprowadzono w natywnej rozdzielczości 1600x900 pikseli, a wybrane ustawienia grafiki miały dać płynność akcji i tym samym nie być oderwanymi od rzeczywistości.

Dysponując w laptopie kartą GeForce GT 540M, trzeba – z racji wysokich wymagań sprzętowych – zrezygnować w tej grze z wysokiego poziomu odwzorowania szczegółów; wybrano zatem średnie detale i 2xAF. Jako benchmark posłużył przebiegający automatycznie transport łodzią na plażę na początku rozgrywki jednoosobowej.  

Wyniki były dla nas trochę zaskakujące. Poza minimalnie odstającym od reszty Core i7-2620M (33,5 kl/s), wszystkie procesory uzyskały 34 lub 34,1 kl/s. To pierwsza wskazówka, że karta grafiki średniej klasy funkcjonuje u kresu swoich możliwości, tak że na nic zda się mocniejszy procesor.

Zdecydowaliśmy się na średnie detale i 4xAA we wbudowanym benchmarku. 

W porównaniu do BC2 różnice w liczbie wyświetlanych klatek na sekundę między poszczególnymi procesorami były trochę większe, ale i tak zmieściły się w granicach 1 kl/s. Jak widać na diagramie, niektóre słabsze procesory radzą sobie lepiej od teoretycznie mocniejszych CPU. Wytłumaczeniem tego stanu rzeczy jest to, że przebieg rozgrywki w benchmarku nie jest wiernie powtarzany, a zmienia się dynamicznie.

Testowany laptop z różnymi procesorami Sandy Bridge musiał poradzić sobie z pierwszą misją na wysokich detalach, z 2xAA i 2xAF.

Black Ops to jedyna spośród przetestowanych gra, w której uwidoczniły się  znaczące różnice w wydajności. Liczba wyświetlanych klatek na sekundę wzrastała  w miarę linearnie od 39 dla Core i5-2410M do 40,9 kl/s w przypadku Core i7-2720QM (różnica wyniosła więc niecałe 2 kl/s). Jedynie Core i3-2310M, tj. procesor pozbawiony funkcji Turbo, odstawał od reszty, gdyż przy jego zastosowaniu uzyskano 37 kl/s.

Jako benchmark posłużyła misja kampanii w wersji demo na wysokich detalach, z 2xAF.

Prędkość wyświetlania i tym razem okazała się podobna w każdym przypadku – cała siódemka procesorów zmieściła się w przedziale 34,2-35,3 kl/s. To, że jednostki czterordzeniowe nie zdystansowały procesorów dwurdzeniowych, trzeba złożyć na karb zbyt małej wydajności karty graficznej.